इच्छा मेली

आता कसले हार तुरे हे तिला घालता
आदर करता नमस्कारही करता वाकून
आता बघता निरखून मुद्रा जवळ घेऊनी
आणि तरीही सुरक्षितसे अंतर ठेऊनी

इच्छा मेली

परवा परवा पर्यंत तर तुमच्याच घराचे
सतत वाजवीत होती ना हो ती दरवाजे
रात्री अपरात्री ती वणवण फिरता-फिरता
तुम्ही झोपला होता निवांत रजई घेऊनी

इच्छा मेली

भीक कुठे मागत होती ती तुमच्यापाशी ?
जरा बोलला असता वाक्ये दोन तिच्याशी
पाय तिला होतेच तिचे की
तुम्ही परंतु दिलीत शिक्षा उभे रहायचे जमिनीवाचून

इच्छा मेली

असे होऊन गुंगीत गेली होती शेवटी
भान तिला नव्हते उरलेले अंतापाशी
लोचट होती इतकी की मग स्थितीत त्याही
म्हणायची की अजून पाहीन श्वासांवाचून

इच्छा मेली

शेवट शेवट असायची ती इथेच कोठे
बोधीवृक्षाच्या वठलेल्या झाडापाशी
जाताच नव्हता प्राण तिचा हो काही केल्या
बुद्धसुद्धा थकलेला तिजला सांगून सांगून

इच्छा मेली

अन्नाचा कण एकही नाही तिला लाभला
घोट जलाचा देखील साधा नाही मिळाला
इथेच मेली होती ना ती टाचा घासत
घट्ट बांधलेल्या मुठीत काही हलवे लपवून

इच्छा मेली

बरेच झाले सुटली तीही अन आपणही
खत्रूड होती तिची कुंडली पहिल्यापासून
सदा मिळाले धक्के खसता आणि कसरत आणिक नफरत
असायची ती पण उद्याकडे डोळे लावून

इच्छा मेली

आता तिजला स्वप्न असे नाव देऊनी
छान मिळाली भिंतीवरली चंदेरी चौकट
नित्य आता हा धूपही जळतो पूजाही होते
हार खाऊनी मरता बसली हार पांघरून

-संदीप खरे