Sunday, September 16, 2012

मी ग्लासातील पाण्यावरती

मी ग्लासातील पाण्यावरती हळू एकदा मारून फुंकर
म्हटले पाहू होतो का ते जळ-वायूचा काही संकर
तरंग उठले फक्‍त जरासे,याहून काही नाही घडले
हासत हासत काच म्हणाली वारा इकडे पाणी तिकडे

मी काचांचे कुंड मनोरे टोलेजंगी बघता बघता
तोंड वासुनी मारत होतो तळव्याच्या चटक्यांशी गप्पा
तोंड वासले इतके की मग त्यात येऊनी पडले अंबर
गिळता अंबर जगास सार्‍या ऎकू आली माझी ढेकर

कधी एकदा लास होऊनी वेगासातून जाऊन आलो
नशीब ठेवून चक्रावरती फाश्यांसोबत गरगर फिरलो
इतका हारलो की स्वप्नांच्या छातीवरती आले दडपण
घामाघूम मी झोपेतंच अन्‌ लोळून आलो होतो घरभर

कार घेऊनी अलिशानशी कुणी कामिनी मला भेटली
बॉंड मला समजून पुढे अन्‌ अंगावरती जरा रेलली
दत्तगुरूंचे नाव घेऊनी ओठ ठेवले मी बोटांवर
आठवते मज हसला होता रस्तासुद्धा त्या स्वप्नावर

आणि एकदा असेच कोणी रागावून येता अंगावर
खाता खाता जोडे त्याचे हसूच आले मला अनावर
इतका हसलो इतका हसलो पाणीच आले डोळ्या झरझर
तोही हसला आणिक गेला अंगावरती टाकून भाकर

-संदीप खरे

Tuesday, September 4, 2012

म्हणालो नाही

तू गेलीस तेव्हा 'थांब' म्हणालो नाही
'का जाशी' ते ही 'सांग' म्हणालो नाही.
होतीस जरी बाजूस उभी तू माझ्या
'हे अंतर आहे लांब' म्हणालो नाही ...

मज स्मरते ना ती वेळ कोणती होती
घन ओले का ही नजरच ओली होती
निपटून काढता डोळ्यांमधले पाणी'
जा! फिटले सारे पांग!'- म्हणालो नाही

बोलून इथे थकले मौनाचे रावे
कोणास कळाले म्हणून तुज उमगावे!
असहाय लागला आतून वणवा सारा
पण वणव्याला त्या आग म्हणालो नाही...

बघ अनोळख्यागत चंद्र टेकवून भाळी
ओलांडून गेलीस तू कवितेच्या ओळी
तुज अन्य नको काही तर सोबत म्हणुनी
जा घेऊन माझा राग- म्हणालो नाही...

हे श्रेय न माझे तुझेच देणे आहे!
मन माझे अजुनी नितळ शुभ्रसे आहे
जो एकच उरला ठसा तुझ्या स्पर्शाचा
तो चंद्रावरचा डाग- म्हणालो नाही..

-संदीप खरे