Tuesday, December 21, 2010

प्रेम...

प्रेम नाही; हवी असते एक जखम फक्त
ज्याच्यायोगे गरम राहील धमन्यांमधले रक्त
ओल्या आठवणींचे काही क्षण हवे असतात
चाकोरीला उध्वस्ताचे घण हवे असतात...

तसे काही चेहर्‍यावरती अधिक उणे नसते
पण मनात दु:खी असणाऱ्यांचे हसणे वेगळे दिसते !
ओठांत नाही हवी असते डोळ्यांत एक कथा
हवी असते षड्जासारखी सलग, शांत व्यथा...

गाणे नाही; गाण्यासाठी उर्मी हवी असते
वरुन खाली कोसळणारी मिंड हवी असते
स्वर नाही, हव्या असतात स्वरांमधल्या श्रुती
प्रेम नाही, हवी असते मला चौथी मिती !...

प्रेम नाही दु:खासाठी तारण हवे असते
स्वत:वरच हसण्यासाठी कारण हवे असते
मनासाठी हवा असतो अस्वस्थाचा शाप
आत्म्यासाठी हवा असतो निखळ पश्चाताप !....

-संदीप खरे

Saturday, December 11, 2010

संधी...

मी काळाला एक संधी देतो आहे
आणि स्वत:ला एक संधी मागतो आहे
तुझ्याविषयी मनात निखळ चांगले काही मागे उरण्यासाठी...!
पाऊस तर आटोपून गेलाय केव्हाच आपला कारभार
आता हिरवळीवर फुलून आलेल्या
रंगबिरंगी रानफुलांची चित्र राहतील मनावर
का राहील हिरवलीखालचा ओलाकिच्च चिखल
हे मी काळावरच सोपवतो आहे...

प्रयत्न तर खूप केले आणि करतोही आहे मी
की तुझे नाव घेताना तुझ्यावाचूनही
मन गाभार्‍यासारखे गंधित होत राहावे
पण
तळहातीच्या रेषांसारखे चिकटून बसलेले
काही शब्द, काही घटना
हाणून पाडतायत माझा बेत
असो ! ढासळलेल्या बेतांचा एक डोंगर साचलाय इथे
त्यात ही काडी काही जड नव्हे...!

नशिब हातात नसले तरी
प्रार्थना आहे!
आणि माणसाच्या स्मरणशक्तीपेक्षा
विस्मरणशक्तीवर माझा भरवसा आहे...

तो ही तूटणार असेल कदाचित;
पण तोवर
मी काळाला एक संधी देतो आहे
आणि स्वत:ला एक संधी मागतो आहे...

-संदीप खरे

Sunday, December 5, 2010

तोल का जातो?

सावरावे रोज तरीही तोल का जातो?
कोणत्या तार्‍याकडे हा काफिला जातो?

उतरते रात्रीत अर्ध्या कोण स्वप्नांशी?
गाऊनी अर्धेच गाणे रोज का जातो?

एवढा शकुनांवरी विश्वास हा माझा?
रोज एका मांजराला आडवा जातो!

मोजतो माझे उसासे लावूनी काटे
बस जरासा वेळ माझा चांगला जातो!

कैक प्याले रिचवुनिही जो उभा त्याचा
देवळाच्या पायर्‍यांशी झोक का जातो?

-संदीप खरे

Saturday, December 4, 2010

बोलतो ते...

बोलतो ते चूक आहे की बरोबर?
मी बरोबर वा खरोखर ती बरोबर?

काय डोळ्यांतून माझ्या दोष आहे ?
कोणताही रंग का नाही बरोबर?

बांध तू ताईत स्वप्नांच्या उद्याच्या
राख थोडी राहू दे माझी बरोबर

प्रश्न माझे अडचणीचे एवढे की
उत्तरे सांगू नये कोणी बरोबर

काळजी घे ! चांदण्याचा झोतसुद्धा
सौम्य कांतीला तुझ्या नाही बरोबर!

चुक तू होतीस हे शाबित होता
काय कळुनी फायदा की मी बरोबर !!

-संदीप खरे

Sunday, November 28, 2010

सये आता सांग...

येण्याआधी वाट | आल्यावर सर |
आणि गेल्यावर | रिक्त मेघ |

इतके लाडके | असु नये कोणी |
डोळ्यांतून पाणी | येते मग ||

रातराणी बोल | 'परत कधी' चे |
उत्तर मिठीचे | संपू नये ||

सये आता सांग | सांग तुझे घर |
आहे वाटेवर | माझ्याच ना ||

-संदीप खरे

Tuesday, November 23, 2010

पावसाला पापण्यांशी...

पावसाला पापण्यांशी थोपवावे लागते
सर्व आहे ठीक ऐसे दाखावावे लागते

रोज माझी पाहतो मी प्राक्तने लाटांपरी
गाठण्याआधी किनारा ओसरावे लागते

हाय ! प्रेमातून सांगू काय व्हावे लागते ?
तीर व्हावे लागते अन् लक्ष्य व्हावे लागते!

अक्षरे ना ! शब्द नाही !समजते सारे तरी
पत्र ओल्या पापण्यांनी पाठवावे लागते

गौरकाया राधिकेला 'कृष्ण' व्हावे लागते
होत माती पावसाला साठवावे लागते

भेटही घेईन मी अन् शब्दही देईन मी
मुक्त आहे दार माझे, फक्त यावे लागते !

एवढा आलो पुढे की पाय ज्यांनी ओढले
कोण होते ते ही आता आठवावे लागते !!

रोज लाखो चेहऱ्यांनी येत गर्दी हिंडते
माणसाने माणसाला ओळखावे लागते !

-संदीप खरे

Saturday, November 13, 2010

आत्ता जिथे आहे...

आत्ता जिथे आहे तिथून मागे फिरता येत नाही
माझ्याशिवाय कोणासही याचा दोष देत नाही
घडले जे जे; राहीले जे जे; जबाबदारी माझ्यावर
कालच्या चांदण्यांची पुटं फक्त माझ्याच हातावर !
आपण आपली द्यावी साद आणि झाकून घ्यावे कान
इतके सोपे कळत नाही; त्याचा ठरलेला अपमान !
उगाच स्वत:स गंभीरपणे आपण आपले घेत असतो
जाता जाता अर्थ कळेल इतके खरे सोपे असतो !
प्रारंभाच्या आधीपासून दूर अंत बघत असतो
म्हणून कोणी मरण्याआधीच थोडा रडून घेत असतो !

वार्‍यावरुन गंधासारखा भिंगत भिंगत मोह येतो
'नको नको' म्हटले तरी ओंजळीतून उचलून नेतो
पायच होतात वार्‍याचे अन् हळूच जमीन सुटलेली
आयुष्यातून उठलेल्याची ओली चिन्हे उठलेली
चालण्यासाठी पायापेक्षा आधी डोळे वापरायचे
देव जाणे असले आम्हा कुठल्या जन्मी समजायचे ?
कळून सवरून पुन्हा पुन्हा असेच सारे घडायचे
आपण फक्त शीळ घालत टोपीत पीस खोचायचे !
झाले गेले असो आता...वाद सारे शून्याकार
आकाश चौकट नसलेले अन् ढगांस ना नक्की आकार...

-संदीप खरे

Sunday, November 7, 2010

साकीचे घर

ही शापित जागा !नकोच येथे येणे
सारखी मागते गतजन्मांचे देणे
दृष्टीच्या पल्याड भिरभिरणारे पक्षी
येतात इथे दर रात्री गाया गाणे

हा पडाव कुठला? कुण्या समुद्रामधला?
कप्तान कोण अन् कोण खलाशी इथला?
भरकटून गेले वार्‍यावर सांगावे
अन् डोळ्यांदेखत तिथे किनारा बुडाला !

घे मिटून डोळे आणि आतुनी जाग
बघ चंद्र असा की ज्यावर नाही डाग
गुणगुणतो प्याला हलके कानामधुनी
जे मनात होते तसाच आता वाग !

बघ लाटांमागून लाटा येती कैक
तो शोध त्यातली लाट आपुली एक
मग उतर समुद्रामध्ये आपुल्या आत
उसळली वादळे त्यात होडके फेक !

मी का हो आलो येथे कोणी सांगा
लागल्या इथे तर मैलोगणती रांगा
मी एकांताचे बेट शोधण्या गेलो
पाहिले तिथेही नसे बोटभर जागा !

हा प्याला, ही मदिराही नश्वर आहे
हे काळ्या दगडावरचे अक्षर आहे
वाटते तरी का असल्या मदीरवेळी
पेल्यातून माझ्या पितो ईश्वर आहे ?

-संदीप खरे

Sunday, October 31, 2010

ही कागदाची होडी

ही कागदाची होडी या झ-यात सोडून दिली ना
ती याच अपेक्षेने
की असंही होऊ शकेल
की झ-यातून नदीपर्यंत,
नदीतून खाडीपर्यंत
आणि खाडीतून समुद्रापर्यंतही जाऊ शकेल ही होडी !
कदाचित पूर्ण भिजणार नाही हिचा कागद
समुद्राशी पोहोचेपर्यंत
आणि समुद्रातल्या तुफ़ान लाटांनाही
लळा लावून तरंगत राहील ही...
कडाडतील वीजा...लाटांचे डोंगर होतील
ख-याखु-या जहाजांची शिडं फ़ाटून जातील
पण तरीही या चिमुकलीचं गोडुलं अस्तित्व
प्रलयावर तरंगणार्‍या पिंपळपानासारखं डुलत राहील!
भाबडीच आहे ही आशा
पण शेकडो वर्षाच्या वडापिंपळाच्या
जमिनीखाली वसाहत केलेल्या मुळांसारखी
सजीव आणी लासट...

होडी कागदाचीच आहे...
पण त्यावर लिहिली आहे
सारा जन्म पणाला लावून रसरसलेली
एक कविता....

म्हणून तर
ही कागदाची होडी
या झ-यात सोडून दिली ना
ती...याच...तयारीने.....की....

-संदीप खरे

Saturday, October 30, 2010

वेडी वेळ...

हसायचीस तुझ्या वस्त्रासारखीच फिकी फिकी
माझा रंग होऊन जायचा उगाच गहिरा
शाहण्यासारखेच चालले होते तुझे सारे
वेड्यासारखा बोलू जायचा माझा चेहरा

संवादांचे लावत लावत हजार अर्थ
किती घातला माझ्यापाशी मीच वाद
'नको' म्हणून गेलीस ती ही किती अलगद
जशी काही कवितेला द्यावी दाद !

सहजतेच्या धूसर, तलम पडद्यामागे
जपले नाहीस नाते इतके जपलेस मौन !
शब्दच नव्हे, मौन ही असते हजार अर्थी
आयुष्याच्या वेड्या वेळी कळणार कुठून !!

-संदीप खरे

Thursday, October 28, 2010

लेक...

हात वर करत, टाचा उंचावत
अपार उत्सुक डोळ्यांनी बघायचीस...

मी ओणवा होत बोलायचो
बोबड्या गोष्टी सांगायचो...

अवघडलेल्या पाठीसाठी
सारं जग, सारं जगणं
तीन फूट झालेलं...

...आणि आता
भिवईएवढी उंच होऊन
बोलू लागल्येयस
तर पाठीला
कायमचं पोक आलेलं...

-संदीप खरे

Wednesday, October 20, 2010

घर-३

एक घर बांधले जात आहे
त्यात कोण राहील?...कसे?...
हा भाग वेगळा
पण एक घर बांधले जात आहे...

घराभोवती खूप निळसर डोंगर आहेत
त्यावरून एक पायवाट येते,
त्यावरून न येणार्‍या तुला
सांगून ठेवलेलं बरं...
एक घर बांधले जात आहे...

घराला झक्कास दारं खिडक्या
वारं भरपूर...पाणी थंडगार...
प्रशस्त...मोकळं...हवेशीर...वगैरे...
हा झाला मातीविटांच्या बांधकामाचा तपशिल!...
...एक घर बांधलं जात आहे...

मी इथे नेहमीच चक्कर मारतो
आणि वळचनीच्या घरट्यातले
कबुतरांचे संसार आनंदाने पाहतो...
एक घर बांधले जात आहे
आणि तिथे मी सकाळ दुपार रेंगाळतो;
पण संध्याकाळ हिंदकळायला लागली
की सासुरवाशीणीसारखा पळ काढतो...
डोंगर दिसेनाहीसे होतात...
भिंती अगदीच भिंती वाटू लागतात...
आणि आशा तर रातांधळीच असते!
मग थांबायाचे कशाला?.......

...जाताना गाडी थांबवतो
आणि एका पायावर रेलात
मागे वळून म्हणतो,
'हं! एक घर बांधले जात आहे...
त्यात कोण राहील...कसे...'

गाडीला दिवा नसतोच
आणि रस्ताही असमंजस...!!
गावापासून खूप दूर
एक घर बांधले जात आहे...
त्यात कोण राहील...कसे......

-संदीप खरे

Sunday, October 3, 2010

घर-२

या घराने काय केले?
फक्त डोईभर कर्ज केले!...

याने हाडे चघळली आमची...
घाम प्याले,रक्त प्याले...
आणि सारे तारुण्य
चाटून पुसून साफ केले...
या घराने काय केले?

इथे दिवस कधी निश्चिंत मनाने स्थिरावला नाही
आणि रात्र कधी गाढ झोपली नाही
आमच्या दुर्दैवाशी संगनमत साधून
जगण्याची खूप अफरातफर केली या घराने...
रोज नवेनवे ताण देत
उंदीर मांजराचा खेळ खेळत राहिले...
या घराने काय केले?...

या घरचे वास्‍तुशांतीचे विधी चुकले नाहीत,
खड्डे पुरायचा कोपरा चुकला नाही
फक्त वेळ चुकली!
घर जुने झाले तरी कर्ज कधी उतरलेच नाही...
पोट फुगवुन फुटलेल्या बेडकीची गोष्ट आम्ही ऐकली
पण आम्हाला ती उमगली नाही...
वस्तुस्थितीने थेट घावच घातले
आधी इशारा दिलाच नाही...
डोळे उघडले आणि कळलं
आमचं स्वप्न आम्हाला पेललंच नाही...
हे घर...
याने आमचे त्राण नेले...
आतून आतून भित्रे केले...
या घराने काय केले?...

इथे रात्रीबेरात्री भांडून किंचाळून उठले आवाज
आणि दुपार हुंदके ऐकत मुसमुसत राहिली...
इथे डहाळी कधी फुलली नाही...नुसतीच तगली!
इथे माणसं मोठी नाही, थेट म्हातारीच झाली!
रडत,धडपडत,ठेचकाळत,
रक्त येईस्तोवर करकचून ओठ दाबत
याने फरफटत ठेवले...
कुठल्या घराविषयी आम्ही बोलत होतो
कुणास ठाऊक;
या घराने तर आम्हाला बेघर केले...

या घराने काय केले...
या घराने काय केले...

-संदीप खरे

Saturday, October 2, 2010

घर-१

रात्री घरातल्या चावीने हलकेच उघडेन कुलुप...
मग दिसेल...घर नावाचे बंद कुलुप!

हे कुलुप तेव्हाच उघडते
जेव्हा जेव्हा घडते त्याच्या मनासारखे
जेव्हा जेव्हा वर्तुळांच्या त्रिज्या
हुकुम मानतात परिघांचे...

इथे जुळवायचा नाही शब्द बाराखड्यांच्या बाहेरचा
इथे उतून मातून टाकायचा नाही वसा व्रतस्थ चाकोरयांचा
इथे प्रेम लागते इमानदार...पंख छाटल्या पोपटासारखे
इथे रक्त लागते उदासीन...जन्मजात बहिर्‍यासारखे
इथे मनांना नाही परवानगी काही नवे स्वत:त घेण्याची
इथे विचारांना नकोय शक्यता...माहीत असलेल्यापल्याड काही असण्याची!
इथे मल्हार गायचा पाऊस पडेल तेव्हाच
इथे मारवा गायचा दिवस ढळेल तेव्हाच
इथे अवेळीचे उफराटे हिशोब कळू शकत नाहीत
इथे क्षणांचे सैनिक आज्ञेविना हलू शकत नाहीत

घराला आहे अभिमानाने सांगावेसे गोत्र
घर आहे अगदी घर हवा तसा पवित्र
कर्मठतेची खडूस आळी भाळावरती दिसते
प्रामाणिकतेपेक्षा इथे अदब मोठी असते
असे घर सोयीसाठीच विरोध करत नसते

उघड बोलत नाही, पण मनात कुजकट हसते
'चुक' 'बरोबर'...दोनच शब्दांत बसवायचे मागणे
कडोसरींच्या किल्ल्यांगत टांगून द्यायचे जगणे
अगदीच जेव्हा साखरसुद्धा लागणार नाही गोड
क्षमेपेक्षा घर करेल थोडीशी तडजोड

आता एक तडजोड दिसेल...
जिच्या पांघरूणात जन्म होऊन जाईल गुडूप...!!
रात्री खिशातल्या चावीने हलकेच उघडेन कुलुप...
मग दिसेल...घर नावाचे बंद कुलुप!

-संदीप खरे

Sunday, September 26, 2010

उशीरा उशीरा

कधी बोललो मी उशीरा उशीरा, कधी दान पडले उशीरा उशीरा
आयुष्य अवघे चुकामूक आहे, मला हे समजले उशीरा उशीरा

मला मागते ती दटावून आता, तिचे चित्र माझ्या खिशाआतले ते
तिने पाहिले हे तिचे श्रेय नाही, जरा मी लपवले उशीरा उशीरा !!

जिवा गुंतवू पहिले मी अवेळी, नको त्या स्थळी अन् नको त्या प्रसंगी
तिला सर्व वेळीच लक्षात आले, मला फार कळले उशीरा उशीरा !!

अता प्राक्तानाचा उजाडेल तारा, किती जागूनी वाट मी पाहताहे
कधी ना कळे नीज लागून गेली, सितारे झळकले उशीरा उशीरा

किती पाहिली स्वप्न मी बेईमानी, अता खेदअंती कराव्या कशाला ?
मला सत्य आधीच ठावूक होते, पुरावे गवसले उशीरा उशीरा !

गड्या, जिंदगी हाय जमलीच नाही, तिला मी-मला ती उमगलीच नाही
जिण्याचा कधी पीळ गेलाच नाही, जरी दोर जळले उशीरा उशीरा !

-संदीप खरे

Sunday, September 19, 2010

मी

गरीब,बुटका,कद्रू,कर्कश,कटकटवाणा
अवघड,हट्टी,हेकट आणि माणूसघाणा

भनंग,भूक्कड,पूर्ण फाटका,तुटका फुटका
कळाहीन अन् रंगहीन अन् सदैव विटका

मस्तवाल अन् भोंदु,पोकळ,मिजासवाणा
पिचका मणका,लेचापेचा,केविलवाणा

कपटी,हलकट,हलगर्जी अन् स्वार्थी,लोचट
चंचल,अस्थिर,मूर्ख,आळशी उथळ नि खवचट

ठाऊक मज मी ऐसा तरिही खुशाल फिरतो
मी ही आहे 'ईश्वरनिर्मित' इतुके म्हणतो...!!

-संदीप खरे

Sunday, September 12, 2010

कुणी अभंग म्हणता...

कुणी अभंग म्हणता मन ओसंडून जाते...
कुणी म्हणता ओवी डोळा पाणी येते...
मी देव हरवला कधीच माझ्यामधला...
ती जुनी कहाणी पुन्हा नव्याने स्मरते!

या वैराणातून कधी बगीचा होता...
स्वर ढाला माझा कधी टिपेचा होता...
प्रार्थना जायच्या थेट नभाशी तेव्हा...
घन भरला; केवळ बरसायाचा होता!

मी निरांजनेही कधि लावली होती
अन् स्तोत्रामधुनी फुले ठेवली होती !
कळले न कधी विझलीच सवय श्रद्धेची
जी अंधारातील एकच दिवली होती!!

काजळीच केवळ दिव्यात उरली आता
काळजी काळजावरी उतरली आता!
गोंगाट असा या देहाने मांडीयला
आवाज आतला ऐकू न येई आता!!

भोगात म्हणावे रमलो तर का ऐसे?
मी 'हवे हवे' म्हणताही सर्व नकोसे?
बेशुद्धीला ही शुद्ध कुणाची उरली?
हे कोण टाकते अजुनी आत उसासे?

ही कसली थरथर अजुन अधरावरती?
ही कसली लाली अजुन रूढीरावरती?
हे कोण बोलते अजुन माती ओळी?
हा कसा शहारा अजुन बधिरावरती?

कुणी अभंग म्हणता मन ओसंडून जाते...
कुणी म्हणता ओवी डोळा पाणी येते...

-संदीप खरे

Sunday, September 5, 2010

निर्मम

माझ्या चुकांबद्दल संपूर्ण शरणागती
पत्करणार नाही मी...
अथवा तुझ्या चुकांकडूनही अपेक्षित नाही मला
कसलीही साश्रू कबुली!
इर्षेने भांडावे..पटवावे अथवा पटवून घ्यावे
असले तत्त्वच निघून गेले आहे आयुष्यातून...
दुसर्‍याइतकेच स्वत:चे शरीर वागणेही
दिसू लागले आहे दुरून...
आता इतक्या पटकन,सहज
कुणावर दगड फेकु शकत नाही मी...

जळत्या उदबत्तीला उरलेल्या राखेचे अप्रूप
तेवढेच माझ्यासाठी तुझे-माझे पश्चाताप
तुझे-माझे आदर सन्मान!
काहीच नाही असे आता ज्यावाचून अडेल;
हातात तलवार देताना लक्ष्य आधीच सांगा
अन्यथा माझेच मुंडके ही
तितक्याच निर्ममतेने उडेल!...
जिवाला जीव देणे
अथवा जीवासाठी जीव घेणे;
एकाच दुतोंडी सापाची दोन तोंडे फक्त!
मागेपुढे सरपटत राहण्यला
आयुष्याची यात्रा म्हणावी
इतका निष्पाप,निरागस राहिलो नाही मी!...

सर्वोत्कृष्ट शत्रू करू शकेल
त्याहूनही मी जास्त करतो माझा तिरस्कार;
तेव्हा आता अंगावर खरचटत नाहीत कुणाची दूषणे
वा मोरपिसागत हूळहूळत नाहीत स्तुतीची आभूषणे...
तुझे स्तुती-शाप केव्हा ऐकू मित्रा?
माझ्याच एका मोठ्या गदारोळातून
केव्हाचा मलाच ऐकू पाहतो आहे मी...

चुक तुझी असेल अथवा माझीही...
किंवा काही काळानंतर
मुळात 'चुक' असे काही नसेलही...!
शरण येणार नाही इतक्यासाठीच
की हारल्याची खात्री नाही;
वा स्वीकारणार नाही शरणचिठ्ठी
कारण जिंकलो हे ही निश्चित नाही!
कुठल्या शब्दाकृतीला नसतो
काळनिरपेक्ष, स्वावलंबी अर्थ
तोवर झूठ आहे
कुणावरही, कशासाठीही
शिरा ताणून ओरडने...!
माझ्याकडून तुला असलेल्या
किमान तिरस्कारच्या अपेक्षेतूनही
मोकळे करतो आहे तुला...
निराश होताना विसरू नकोस
अगदी माझ्यासारखाच आहेस तू
आणि अगदी तुझ्यासारखाच मी...!
........
माझ्या चुकांबद्दल संपूर्ण शरणागती
पत्करणार नाही मी...

-संदीप खरे

Thursday, September 2, 2010

स्वप्न-६

आयुष्यात मलाही एकदाच पडले होते
एक सर्वांत सुंदर स्वप्न
ज्यात मी गाढ झोपलो होतो...स्वप्नविहीन!...

-संदीप खरे

Wednesday, September 1, 2010

स्वप्न- ५

स्वप्नांचा पडदा वर जाईल
स्वप्नांतली माणसं
स्वप्नांतले सूर घेऊन
एखादा स्वप्नसुंदर अनुभव देतील
स्वप्नांतले प्रेक्षक टाळ्या वाजवतील!
त्या टाळ्यांनी जाग येईल
तेव्हा उरेल स्वप्नात नाटक पाहणारा एक माणूस!
ज्याला अजुन एक जाग येईल
आणि मग उरेल
स्वप्नामध्ये
स्वप्नात नाटक पाहणारा एक माणूस!
अजुन एक जाग येईल...अजुन एक...अजुन एक
मग या उतरंडीच्या खाली उरेल एक माणूस
ज्याला स्वप्न पडण्यासाठी झोप हवी आहे
आणि पडलेल्या स्वप्नांनी ज्याची झोप गेली आहे!
कदाचित अजुन एक जाग येईल
आणि एकेक जाग ओलांडत तो भरभरा धावू लागेल
सरकत्या पट्टीवर धावणार्‍या माणसासारखा
'जाग'च्याजागीच...
जाग...झोप...जाग...झोप...
अशी स्टेशने मागे टाकत...
जसे आपण आत्ता करत आहोत...!!!

-संदीप खरे

Tuesday, August 31, 2010

स्वप्न-४

आयुष्यात भेटणाऱ्या प्रत्येक स्वप्नाला
तंगडी धरून आपटावे
असे बरेचदा वाटेल...
पण हे वाटणेही एक स्वप्नच आहे त्याचे काय !

-संदीप खरे

Sunday, August 29, 2010

स्वप्न-३

आयुष्यात मी कष्ट करून
गहाण पडलेले घर मिळवले...
गहाण पडलेले दागिने मिळवले...
गहाण पडलेली अब्रू मिळवली...
पण आयुष्यभर स्वप्नांकडे
गहाण टाकलेला माझा देह
मला कधीही सोडवता आला नाही..

-संदीप खरे

Saturday, August 28, 2010

स्वप्नं-२

स्वप्नं...
मी झोपतो तेव्हा हळूच बाहेर येतात
माझ्या डोळ्यांतून...दमल्या हातांतून...
थकल्या पायांतून...रंध्रारंध्रांतून...
आणि खेळत राहतात माझ्या उशीभोवती...
माझ अंथरूण विस्कटवतात....
माझी उशी खेचतात...
माझ्या घड्याळाचा गजर करतात....
माझ्या झोपेच्या तळ्यात सारी मिळून धिंगाणा घालतात...

मी कण्हतो...कूस बदलतो...हातावरे करून झटकू बघतो...
आणि मग उठतोच
तेव्हा ती झटकन परत शरीरभर जागच्या जागी जाऊन बसतात...
कुणी डोळ्यांत...कुणी हातांत...कुणी पायांत...
मग मी शोधत राहतो-मला जाग का आली?

माझ्या उशी अंथरुणासारखी झोप का विस्कटली ?
आणि उठून सरळ धाव लागतो
दिवसाच्या रिंगणात शर्यतीतल्या घोड्यासारखा...
तेव्हा ती खुदुखुदु हसत राहतात अंगभर
वडाला वसतीला आलेल्या भुतासारखी...

स्वप्नं...
छोटीछोटीच आहेत...गोजीरवाणी...
उचलून घ्यावीत अशी...हसरी...
पण त्यांच्या सुळ्यांना लागलेल
पिढ्यानपिढ्याचं चिकट, गरम रक्त पाहिलंत का?

-संदीप खरे

Friday, August 27, 2010

स्वप्नं-१

ती सगळी स्वप्नं असतात...

राजवाड्यांचे सोनेरी मनोरे नाचतात
हिरवळीतून ससे बागडतात
चित्रविचित्र रंगांचे पक्षी
स्वरांनी कान भारून टाकतात...
तुम्ही हसता खळखळून...काळजीविहीन...
क्षणभर नव्हे...वर्ष...दोन वर्ष...अनेक वर्ष सतत...
त्या आनंदाचे ओझे होते
खांद्याला हवेहवेसे...
पण थांबा!
तुमचे डोळे खाडकन उघडणार असतात
काहीच वेळात-
वस्तुस्थितीच्या आडदांड सोट्याची वेदना
उठवणार असते दचकवून
मगाचची चित्र मान्य आहे सुंदर असतात!
पण ती सगळी स्वप्नं असतात...!!

बधीर पावलांनी विस्कटाल तुमचे शरीर रस्तोरस्ती
आणि कळेनाहीसा होईल स्वप्न आणि सत्यातला फरक
तेव्हा लक्षात ठेवा;
ज्याच्यात चार धुरकट भिंती,
फुटली तर हंबरडा होईल अशी आरोळी,
उन्ह, घाम, निराशा यातल काहीच नसेल
तेव्हा, उरलेली सगळी चित्र स्वप्नं असतात...

ती पहावीच लागतात...
जागेपणी गाडली तर झोपेत; पण दिसत राहतात!
आणि जेव्हा कधी स्वप्नातलीच माणसं
भेटतातही, दिसतातही वस्तुस्थितीत
तेव्हा विषाद वाटणं साहजिकच;
पण थांबा
स्वप्नातल्या माणसांनाही पडतातच स्वप्नं...
कदाचित आपल्या स्वप्नातही येणार नाहीत अशी स्वप्नं...
पण...त्यांच्याहीसाठी स्वप्नंच असलेली स्वप्नं...

-संदीप खरे

Thursday, August 26, 2010

देवा

जरा मानवी स्पर्श होवो तुलाही
जरा आज तू बोल माझ्याकडे
जरा पातळी आज तू गाठ माझी
जरा आज तू धाव धरणीकडे

तुला ऐकू येते मला हे कळू दे
प्रचिती तुझी आज येउच दे
मी पायर्‍या लक्ष आलो चढोनी
तू पायरी एक उतरून ये!

तुला गाठण्याला किती मारल्या मी
उड्या उंच; अस्पर्श तू पाहिला
पहा शुष्क झाल्या दयाळा नद्या या
परी मेघ परकाच रे राहिला!

तुझ्या पायी वर्षे, युगे वाहतो मी
पुरेपूर दु:खांस स्वीकारतो
क्षणास येवो तुझा शब्द ऐकू
तयासाठी घे जन्म भिरकावतो!

जरि बुद्धी खोटी, जरि गर्व मोठा
तरि आत उत्सुकता रे तुझी
कृपाळा, तुझे नाव ऐकून आहे
वेड्या अडाणी तुकोबामुखी!!

-संदीप खरे

Sunday, August 22, 2010

आम्हा गरीबांघरी

आम्हा गरीबांघरी पानापानाचा नव्हे,
घासाघासाचा हिशोब चालतो

पदर आवळून घ्यावा कुळवंताच्या लेकीने
तशा चापूनचोपून घेतो सार्‍या इच्छा
घेरून येताना संध्याकाळचा उत्तान अंधार
सज्जनपनाच्या म्हणत परवचा
क्षीण मिणमिणत्या दिवलीभोवती
प्राणांची ओंजळ धरतो...

दोन वेळ पेटत्या चुलीची धग
वरदान म्हणून स्वीकारतो
लाल केशरी ज्वाळांच्या प्रकाशात
रसरसून उठलेल्या भुकेच्या गाठींमध्ये
जगण्याचा शाप विसरून जातो...

एखाद्याच्या मनीचे आर्त
सहज सन्मानित होते इथल्या भिंतीतून
एखाद्याचे अपयश सहज सहज सामावते
आकाशरंगी मनाच्या अवकाशातून
भेगाळल्या भुईवर पडावे पावसाचे पाणी
तसाच हारल्या पाठीवर थरथरता हात पडतो...

सहज स्वीकारतो आम्ही आमचे चेहरे
लावून घेतो छंद जगात राहण्याचा!
जन्मजात येते जगाकडे त्रयस्थ बघण्याची दृष्टी
श्वासाश्वासाला येतो गंध मुकाट शहाणपणाचा
चंद्रमौळी घराच्या फुटक्या कौलांतून
थेट अंगावर उतरते नियतीचे चांदणे
कुडकुडत्या शरीरांवर
उबदार शालीसारखे तेच नखशिखांत पांघरतो...
आम्हा गरीबांघरी पानापानाचा नव्हे,
घासाघासाचा हिशोब चालतो

-संदीप खरे

Friday, August 13, 2010

मंदी...

मंदीचा काळ...
पसर पसर पसरलेल्या कंटाळवाण्या पिवळट उन्हासारखा
लांबलचक मंदीचा काळ...

चण्याफुटाण्याच्या पैशात बारा बारा चौदा चौदा तास राबवून घ्यावीत
अशा मजबूर मेंढरांचा काळ...
आस्तिकाला नास्तिक आणि नास्तिकाला आस्तिक बनवणारा
काळ्या जादूचा काळ...
उथळांच्या उत्थानाचा, पांडित्यांच्या पतनाचा काळ...
गाणी न सुचण्याचा काळ...कविता न समजण्याचा काळ...
हलकट वातावरणात रोगग्रस्त हवेचा काळ...
पाठीवरल्या कुबडांचा काळ...
हपापलेल्या नजरांसमोर बोलाच्याच कढीभाताचा काळ...
हातापायात लकवा भरण्याचा काळ...
काहीच न कळण्याचा काळ...
आतून आतून उतू जाणार्‍या वांझ शिव्यांचा काळ..
आपण गरीब की श्रीमंत हे न समजण्याचा काळ...
आपण जात्याच की सुपात हे न उमजण्याचा काळ...
वास्तवासमोर वेश्येगत नागडं होऊन जाण्याचा काळ...
खूप खूप कंटाळा येण्याचा काळ...
काहीच न ठरण्याचा काळ...
गार पडत चाललेल्या शिळ्या रक्ताचा काळ...

डबक्यातल्या बेडकांच्या पाठीवरुन
प्रेमाने हात फिरवावा अस वाटण्याचा काळ...
मंदीचा काळ...

-संदीप खरे

Sunday, August 8, 2010

सर्वज्ञ...

तो खूप बोलला काहीबाही...
तो नेहमीच खूप बोलतो
कुणाच्या चित्रावर, खेळावर, संगीतावर, कवितांवर...
आवाजात काकड्या सोलायचं सोलाणं लपवून
तो नेहमीच बोलतो काहीबाही...

त्याला ते समजलं असेल असं नाही...
त्याला ते समजावं असंही नाही...
पण तो बोलतो !!
आणि रात्री झोप लागण्याची खात्री करून घेतो...
तो बोलतो
आणि नावामागे जाढ्यसे 'श्रीयुत' लिहायला मोकळा होतो...

आपण बोलतो ते कदाचित निरर्थक
असे वाटत असेलही त्याला,
पण तो बोलतो ते नक्की निरर्थकच
असं न वाटल्याने
मी मात्र स्वत:वरच चिडत...
गोंधळाच्या जाळ्यावर टणाटणा उड्या मारत...!!

-संदीप खरे

Wednesday, July 28, 2010

वृत्तपत्र...

पोळून निघतायत महिने बारा आणिक वार सात
हल्ली पेपर उचलला की भाजून निघतात हात!
एकेक बातमी होऊन निघते डोक्यावरती घण
सायरनसारखा घणघण वाजत येतो एकेक क्षण!
रोज फुटतायत घरं, फुटतायत नशीबं आणि छाती
रोज रोज तोंडामध्ये कोंबून घ्यायची माती
काहीच वाटत नाहीए कोणा ! काही...अगदी काहीच...
चिरून पडतायत कोवळे गळे काही कळण्याआधीच
जीव घेतंय पाणी आणि घुसमटत्येय ही हवा
चालून येतो रोज नव्या विषाणूंचा थवा
सर्वांगाने फुलून येतेय रोज नवी व्याधी
निर्माल्याच्या वाटा चालतात फुले फुलण्याआधी
दिवसाढवळ्या गर्दी खेचतायत निर्लज्जांचे वग
आत्मा झालाय हावरटांच्या बाजारातील नग
लांडग्यांसारखे डोळे आणि हपापलेले ओठ
आकाशाहून मोठे येथे अधाश्यांचे पोट
विकत चाललेत साले...सारे विकत विकत जातायत
उलटी व्हायची वेळ आली तरी गिळून घेतायत
विकतायत लाज, विकतायत स्वप्नं, विकतायत त्वचा आख्खी
विकतायत आकाश, विकतायत जमीन, विकतायत नाती सख्खी
ताबे हवेत मन, हृदय, मेंदू, श्वासांवरती
ताबे हवेत अश्रू, घाम आणिक रक्तावरती
ताबे हवेत संस्कृत्यांवर, शास्त्र, कलांवरती
ताबे हवेत बर्फ, चिखल, वाळू, पाण्यावरती....
....
...केस मोकळे सोडून पृथ्वी वेड्या बाईसारखी
गरगर फिरवत डोळे मारत्येय स्वत:भोवती गिरकी
चिघळत चालल्येय एकेक जखम...सोसण्यापल्ल्याड कळा
चिरून घेत्येय आपल्या हाती रोज आपला गळा...
पोळून निघतायत महिने बारा आणिक वार सात
हल्ली पेपर उचलला की भाजून निघतात हात!
-संदीप खरे

Saturday, July 17, 2010

कविता

ती त्याची सच्ची मैत्रीण
ती त्याला पंख देते
आयुष्याला ठनकावणारा
गोड, जहरी डंख देते

तीच त्याच्या गालावरती
पाच बोटांचे वळ देते
तीच त्याच्या पोटर्‍यामध्ये
आंधलेसे बळ देते

तीच दूर प्रस्थानातील
उत्सुक, नवी चव देते
तीच त्याचा प्रवास आणि
पोहोचायाचे गाव होते!

ती काही लिहीण्याआधी
बोटांमधला कंप होते
तीच 'नाही सुचत' म्हणत
कागद फाडून रंक होते!!

-संदीप खरे

Thursday, July 15, 2010

गंगेत न्हायले घोडे...

शब्दांची ओंजळ व्हावी क्षण ऐसे आले थोडे
अन् आले जेव्हा तेव्हा गंगेत न्हायले घोडे

हा जन्मच अवघा आहे शब्दाशब्दांच्यासाठी
जगण्याच्या दोरावरती कवितेच्या बसल्या गाठी

ह्या गाठी सोडवताना मोकळा होई जणू दोर
कवितेचते नेसून नेसू नागवे नाचले पोर

नागवेच ते रे अंती! रे त्याला लज्जा कसली?
मग लाज राखण्या त्याची शब्दांनी कंबर कसली!

हे शब्दच असती त्याचे करुणाकर आणि मुरारी
हे शब्दच होती त्याच्या निद्रेखालील पथारी

हे वस्त्र पुरवती त्याला हे होती सौंगडी त्याचे
हे मद्याचे घट होती, हे होती ओठ दुधाचे!

ह्या अथांग मैदानात तो आधी नाचत गेला
अन् अर्थ शेपटी होत मागून फरफटत गेला

हे आहे ऐसे तरीही, नेहमी न ऐसे होणे
प्रत्येक वेळी ना फिटते त्याचे मातीचे देणे

म्हणूनीच उपाशी झुरणे, अन् वाट सदाची बघणे
अज्ञात प्रदेशासाठी श्वासांना बांधून धरणे

जिव करपवून घेणारे कुणी होऊन गेले वेडे
हा सध्याचा कुणी वेडा, कुणी अजुन होतील वेडे!!

-संदीप खरे

Friday, July 9, 2010

म्हणून...

माणसांना गरज असते कोंबड्यांची...बक-यांची
वाघसिंहांना गरज असते हरणांची..सांबरांची
घुबडघारींना गरज असते उंदरांची..सशांची...
म्हणून आम्ही जन्मा आलो!

कुणालातरी वाटले वंशाला दिवा हवा..
कुणाला तरी वाटले बहिणीला भाऊ हवा..
कुणालातरी वाटले घरात पाळणा हवा...
म्हणून आम्ही जन्मा आलो!

आडनावाला नव्या कॉम्बिनेशनची गरज होती...
घराण्याच्या ओटीपोटाला गर्भकळांची हौस होती...
पृथ्वीवरल्या मानवी जननदराची सर्वसाधारण संख्या
एकाने कमी पडत होती
म्हणून आम्ही जन्मा आलो!

भूमीचा भार ५०-६० किलोंनी वाढवायचा होता..
भाजीवाल्याचा धंदा दरमहिना फुगवायचा होता..
डॉक्टरच्या बिलाचा आकडा दरमहिना इमानाने टिकवायचा होता...
म्हणून आम्ही जन्मा आलो!

कारण काहीच नव्हते पण घडायचे होते...
घडणार नव्हते काहीच पण थांबायचे होते...
काहीतरी व्हायचे नव्हते पण काहीतरी व्हायचे होते...
म्हणून आम्ही जन्मा आलो!

आभाळाला कुणीतरी विचारायला हवं...
सारं बघणा-याला "मी ही बघतोय" हे सुनवायला हवं...
तुझ्या सिस्टीमच्या बेसिकमध्येच घोळ आहे हे कुणीतरी
ठणकवायला हवं...
म्हणून आम्ही जन्मा आलो!

-संदीप खरे

Sunday, July 4, 2010

मला कविता कळलीच नाही...

कवीसंमेलनात उत्तम,भरजरी गर्दी, सेंटचे सुवास
पुढच्याच खुर्चीत एक सजलेल सौंदर्य...
तिथून नजर वळलीच नाही...
मला कविता कळलीच नाही...

स्टेजवर रेशमी साड्या, रेशमी झब्बे
पथ्यपाणी सांभाळलेल्या शोभीवंत रचना
डोळ्यांना बरं वाटलं, कानांना मझा आला...
छातीची कडी निघालीच नाही...
ओळींचे ओघळ ओघळले खूप,
जन्माची झोप जावी अशी मुस्काडित बसलीच नाही...
मला कविता कळलीच नाही...

आताशा 'कविता आईच्या नावानं चांगभलं' म्हणून
मी ही चढवतो शब्दांचे बळी,
दिवस उगवत राहतात... वारा वाहत राहतो...
बदलत काहीच नाही...
अस्सल श्रमांचा दरदरुन घाम येत नाही...
आपल्यामुळे कोणी जन्माच सुखी होत नाही..
'भाषा' लिहिण्यात गुंतलेल्या हातांना
कवितेसाठी वेळ रहात नाही...
आभाळस्वप्नांना छातीवर घेऊन
रक्त ओकण्याची हिंमत नाही...

तडजोड कळली...
भातपोळी कळली..
उबदार रजईची किंमत कळली...
पण
लाल डोळ्यांनी स्वत:वरच घाव घालत
उभा जन्म जाळून
निदान एक अस्सल फुंकर पैदा करण्यात
कसली सार्थकता लागते कळलेच नाही...
मला कविता कळलीच नाही...

-संदीप खरे

Thursday, July 1, 2010

कोणीही नसतं...

कोणीही नसतं आपण पोहोचतो तेव्हा...
निघून गेलेले असतात मैफिलीचे प्राण !
रस्त्यावर उतरतो आपण
आपल्या निराश पावलांसकट
आपल्याच कविता आपल्याला म्हणून दाखवत
आणि आपल्याच शब्दांचे अर्थ
आपल्याच मेंदूच्या पेशीपेशीपर्यंत पोहोचवत...

रस्ताभर चमकत असतो
चांदण्यांचा चमचमणारा चिखल...
वेश्येच्या मनात विझून जावी चंद्रकोर
तसे नाकारत जातो आपण
कुठल्याही स्वप्नांचे स्वामित्व...
रस्त्यावरचे एकाकी कुत्रे
पहात असते त्याच्या करून टपोर्‍या डोळ्यांनी
आपल्या दमलेल्या श्वासांची आवर्तने...
एकेक ओझी कमी करूनही
वाढत चाललेला भार समजत नसतो मेंदूला...

हात सुटला की सुटते साथ
साथ सुटला की फाटते वाट
वाट भर दूर दूर
मृगजलांचे महापूर
सूर सुटला की महापूर;

कोणीही नसतं आपण एखादा महापूर झेलतो तेव्हा..
डोळ्यांच्या पातळीपर्यंत पोहोचलेल्या
लालगढूळ लाटांच्या पाठीमागून
सरकत जाताना दिसतात
किनार्‍यांमागून किनारे...

कोणीही नसतं आपण पोहोचतो तेव्हा...
मैफिल संपून गेलेली असते
किंवा सुरुच व्हायची असते अजुन कदाचित !
आणि आपणही नेहमीसारखेच
काळाच्या खूप मागचे
किंवा पुढचेही कदाचित...

...रस्त्यांवर उतरतो
आपल्या निराश पावलांसकट;
कुत्र्याच्या करून टपोर्‍या डोळ्यांमधले
एकटेपणाचे फूल खुडून घेतो
पाझरत्या रात्रीच्या खोल विहिरीत...

-संदीप खरे

Friday, June 25, 2010

कुठे ?

कुठलेही हरणे किंवा जिंकणे हे क्षणिक असते
हे समजल्यावरसुद्धा
टिकून राहते का झुंजायची रग ?

प्रतिदिन, प्रतीक्षण स्वत:च स्वत:कडून हरताना
दात विचकत हसण्याचा आवाज येतो
तो कुणाचा ?
मौन पांघरून निरखत राहणे
हे कुठल्याची प्रश्नाचे
उत्तर असु शकते का ?
दिवसा डोईभर ठणका घेऊन
' रात्री शांत झोपतो'
असे म्हणताना चाचरतेच जीभ...ती का ?

रात्री पडणारी स्वप्नेही
' अलिस इन वंडरलॅड' च्या स्वप्नासारखी
निखळ प्रतिभाशाली का नसावीत?
दिवसभरच्या संदर्भात का अडकून पडतात त्यांचे दाते?
घुम्म' आवाजाच्या पार्श्वसंगीतावर
माथाभर वसलेला गोंधळाचा गाव
अजुअनच कल्लोळायला लागतो…

सबूर…सबूर…
जागे होऊ किंवा निजू... कसेही…
काहीतरी करू किंवा
एकेक क्षण हुकवत राहू…कसेही…
देवापुढे दिवा लावू
किंवा ते ही नको…कसेही…

दिवसाच्या कुठल्याही प्रहारात
शहराच्या कुठल्याची चौकात
कधीही आणि केव्हाही
उपलब्ध असण्याचा
कंटाळा येऊ लागला आहे…
…..
अखंड लय साधून रपरपणार्‍या
या चिखली पावसात
ही घाणेरडी शरीरे
कुठे वाळत टाकायची ?

-संदीप खरे

Friday, May 7, 2010

आयुष्य

ते दुखरं आहे...हळवं आहे...
चार पावलांतच खूप ठेचकाळलय...
पण चाललंय...
गरीब, शहाण्या म्हाताऱ्यासारखं चाललंय...

त्याच्या कडे बलदंड स्नायू नाहीत,
धारदार सुळे नाहीत...
जमिनीत मान घालून चरणाऱ्या शेळीसारखं
जन्माला आलंय आणि मृत्यूकडे चाललंय...

आणि तरीही त्याला नाव ठेवायचा हक्क
माझ्यासकट कुणालाच नाही;
कारण माझं म्हणावं असं तेवढंच तर आहे !
मलाच येतो त्याचा खूपदा राग
आणि मलाच येते त्याची खूपदा दया...
डोंगरात हरवलेल्या वासरासारखं
चुकतमाकत आई शोधतंय...

त्याला ना कधी मी बोलणार,
ना हिडीसफिडीस करणार...
एकसंध दिसलाच कधी तर कुशीत घेईन
तोंडावरून हात फिरवेन,
जमेल तेवढी माया देत राहीन...

इनमीन साथ वर्षांसाठी तर आलं असेल बिचारं...
पडून राहील कुठल्यातरी कोपऱ्यात
कुणाच्या अध्यात ना मध्यात...

एवढ्यांची पोटं भरतात रोजच्या रोज
भाकरीचे चार तुकडे काही आकाशाला जड नाहीत !
अखेरचं 'निदान' तर केव्हाच झालंय;
मलाही आहे ठाऊक, त्यालाही आहे माहीत !!

-संदीप खरे

Thursday, May 6, 2010

वाया

कुणाचेच नसतात हक्क कुणावर
पण डोळे भरतातच ना…
'अपेक्षाच करू नये' अशा तरी
अपेक्षा उरतातच ना…
सगळ्यानआधी उरायचे शून्यच
पण जीव जडतातच ना…
हुंदके येतातच ना…
श्वास अडतातच ना…

पाखरे तरी काय…हवेच्या पिशव्याच
पण झाडात घरटी बांधतातच ना…
वाराच तो…दिसत सुद्धा नाही
पण फांद्यांचे झोपाळे हालतातच ना…
वृक्ष एका जागी थांबतातच ना…
उन्हासाठी सावल्या पडतातच ना…

कुणीही गात नसले तरी
सूर असतातच ना…
शांततेचे अर्थ कळायला
आवाज लागतातच ना…
मरणाशिवाय कळणे जगणे अवघड
अन् जगण्याशिवाय मरणे…
उरात हेंदकळण्यापूर्वी मौन
शब्दांच्या छात्या फुटतातच ना…

नाही ग नाही ! असे नसते काही-
इतक्या सहजपणे म्हणायचे 'नाही'…
नाही ग नाही ! इतके सोपे नसते रक्त
जशी फुटून वाया जावी कागदावर शाई…
नाही ग नाही ! ओसाड नाही हे सारे
पावसाचे स्वप्न कधीच वाया जात नाही
सार्‍याला वेळ दे थोडासा पण निश्चित
इथे कुणाला आहे जगण्याची घाई !

- संदीप खरे

Wednesday, May 5, 2010

खोल मुळापाशी

कोणीच नाही विश्वास ठेवत
पण खोल मुळापाशी आहे मी चिवट
किती धावली वादळे, किती फिरले वारे
एक ज्योत बारीकशी ठेवल्येय मी तेवत…

दरवर्षीच धावत येतात काळेसावळे ढग
दरवेळेस बांधायचे धरण तरी काय…!
आभाळाला अर्थ नसतोच मुळी
मग वणवण फिरण्याचे कारण तरी काय ?

किती अर्धे प्रश्न टाकून गेलो मागे
किती काळ बाळगणार खांद्यावरती ओझे ?
दिवसाच्या दिवस तरी होतात हिरमुसलेले खिन्न
संध्याकाळ सुन्न आणि रात्र प्रश्नचिन्ह !

नुसत्याच हालचाली अन् काही कळत नाही
एका 'घुम्म' आवाजाने भरतात दिशा दाही
कोणी विनोद सांगते, म्हणते 'टाळी तरी द्या !
जमिनीवर पडला चेहरा उचलून तरी घ्या !''

समजत का नाही मला ? तरी तेच !
स्वत: च व्हायचे पाय… स्वत: च ठेच !
असे जरी असले तरी असेच असत नाही
काळ काही पत्ते खेळत जागीच बसत नाही

सगळ्यानआधी गृहीत धरतो मी काही गोष्टी
अंदाज खरे ठरतात…एवढ्याच साठी कष्टी !
खरे सांगू? रक्तातच पेरलय काही
म्हणून आघाड्या हरतो…युद्ध हरत नाही !

मस्त जगू, मस्त जेऊ, निवांत रात्री पडू
एवढे ठरवून सुद्धा मग जेव्हा येतेच रडू
रडता रडता सरळ मग आरशापुढे जातो
पाहतो माझेच सोंग आणि खूप हसून घेतो

असा'विनोदी' मुळात मी…स्वत:वरतीच हसत
कोणीच नाही विश्वास ठेवत
पण खोल मुळापाशी आहे मी चिवट….

-संदीप खरे

Tuesday, May 4, 2010

एकदाच

होय, मी बोलतो भरभरून
पण बरेचदा त्यांच्याशी
ज्यांना आवडत नाही असे बोलणे…

मी कोसळतो पाऊस होऊन
पण बरेचदा त्यांच्यावर
ज्यांना आवडतच नाही चिंब होणे…

होय,
मी जगतो त्यांच्यामध्ये
ज्यांना आवडत नाही असे जगणे…


अगदी आदीबिंदुशी
यंत्राचा एकच दाता
एकदाच चुकला आहे कुठेतरी-
-आणि आता बसत नाही
योग्य जागी योग्य काहीच !

-संदीप खरे

Monday, May 3, 2010

मजला माझा कंटाळा...

किती करावा आरशातुनी बघण्याचा चाळा
खूप जाहले ! आला मजला माझा कंटाळा !

कितीक वर्षे किती ऋतूंच्या कानी येत हाका
रोज नव्या आशेची लागण रोज नव्या पंखा
मनि उन्हाळा, गात्रि हिवाळा, दृष्टी पावसाळा...

सरपटण्यातच सार्थक मग हे पंख कसे जडले ?
नक्षत्रांचे हात कशाला माझ्यावर पडले ?
कितीदा विनवू समजून घ्या रे ! मजला सांभाळा !

अर्ध्या रात्री कोण निजेतून किंचाळत उठले ?
गाव फुलांचे होते मग हे ओरखडे कुठले ?
किती सहाव्या अदृश्यांच्या या निर्जन वेळा ?

ऐलतीरावर जरी सोसतो हासूनिया आघात
पैलतीराची साथ चोरटी घमघमते हृदयात !
दाटून येती प्राण जसे ढग झरण्यास्तव गोळा !

-संदीप खरे

Thursday, April 29, 2010

किती एकटा मी तुझ्यासोबती

पुन्हा कल्पनांची निशा ही निमाली
पुन्हा उन्ह पूर्वेस खोळंबले
पुन्हा कोरडे व्हायचे म्हणोनी
जरा नेत्र हलकेच ओथंबले

मला ठाव होते तुला जायचे ते
क्षणांच्या उरी गोंदुनी या खुणा
तुझ्या उष्ण दु:खाहुनी घोर होता
मनी गारठा हा युगांचा जुना

तुझ्या वेदनांचे जया आत मोती
मनाच्या तळाशी किती शिंपले
किती झाकली मी उरी वादळे ही
तुझे शब्द दु:खात घोंगावले

इथे हीच जागा, अशी हीच वेळा
क्षणांची अशी हीच होती गती
तुझ्यविन आता इथे हिंडताना
किती एकटा मी तुझ्यासोबती

-संदीप खरे

Wednesday, April 28, 2010

हॅंग ओव्हर

सकाळ झाली…
कोवळी कोवळी उन्हे पसरली आहेत परत…
घर आवरतो आहे परत स्वच्छ
पण खरंच 'आवरता' येणार आहे का हे घर ?...

वस्तू पोचल्या आहेत जागच्या जागी
कॅसेट्सच्या जागी पोहोचल्या आहेत कॅसेट्स
आणि 'मी त्यातला नाहीच' असा साळसूद टेप…
जमिनीवर जाणवत आहेत अजुन
घरभर पसरलेल्या उदास गझला…
भिंतीवर चिकटलेल्या,झुंबर झालेल्या…
दारुनी ओलेत्या मनाला
जरा जास्तच बसतो गझलचा शॉक…!!

गच्चीतल्या धुळीत उतरले आहेत
माझ्याच पावलांचे वेडे वाकडे ठसे…
मी इतका अस्ताव्यस्त चाललो?
पण विश्वास ठेवणे भाग आहे !
आता हे नीट झाडून ठेवण्यापूर्वी
फोटो काढून ठेवावा का ह्यांचा?
येती' त्या पावलांचा ठेवतात तसा ?

मला वाटते आहे
की एखादा प्रलय बिलय होऊन
हे सगळे घर, हे सगळे शहर
सगळी संस्कृती गाडली गेली-
आणि कित्येक वर्षानंतर
एखाद्या उत्खननात सापडली,
तर असे आवरलेले घर पाहून
त्यांना कसे वाटेल?
आपले पूर्वज सभ्य होते?
आणि काल रात्रीच गाडले गेले असते तर?
अविकसित, पथभ्रष्ट आदिमानव
अस्तित्वात होते
अशी नोंद एखाद्या शास्त्रज्ञाने केली असती !…

मग मी दार खिडक्या घट्ट लावून घेतो
आणि युद्ध पातळीवर आवराआवरीला लागतो…
टेप बंद, फॅन बंद, कॉईलचे पिंप बंद…

काल रात्री माझ्या दोन जीवलग मित्रांनी
एकमेकांची गचांडी धरली…
( मी खसखसा जमीन पुसू लागतो!)

काल एक आनंदी चेहर्‍याचा माणूस
का कुणास ठाऊक
हमसाहमशी रडू लागला…
( मी चूरगाळलेली चादर स्वच्छ अंतरतो!)

अगदी नाहीच राहवले तेव्हा
एकाने काल मला सांगितलेच-
मी तुझा हेवा करतो आणि द्वेषसुद्धा
( मी चेहर्‍याला कडक इस्त्री मारतात
तशी कपड्याला मारू लागतो!)

तिच्या सार्‍या आठवणींना केले होते ताडीपार
त्या सार्‍या काल आल्या, नग्नावस्थेत घरभर नाचल्या
मला सहन झाले नाही,
सिंडरेलाच्या बुटासारखे त्यांचे एक एक वस्त्र
पडले आहे पापण्यांत,
पण मी ते गुंतावल्यासारखे बाल्कनीच्या खाली
टाकून देईन…

सारे भराभरा करायचे रिकामे…
स्वच्छ घासायची भांडी…
स्वच्छ चेहरे... स्वच्छ डोळे…
सारे कसे स्वच्छ सुंदर
सारे कसे जागच्या जागी
सारे कसे आलबेल
सारे कसे शांत शांत…
जणू काही घडलेच नाही काही असे…
जणू काल विसरलीच रात्र घरात यायचे असे…
तिसर्‍या घंटेपूर्वी घरात आवरून,
दबा धरून बसावे असे…

…हं…आता उघडतो दारं,उघडतो खिडक्या…
थोडा वारा येऊ दे... थोडं उन्ह येऊ दे…
छान…
या…
आता तुम्हालाही आत यायला हरकत नाही!...

-संदीप खरे

Tuesday, April 20, 2010

खलनायक

एखाद्या खलनायकासारखे
कपाळावर बंदूक टेकवून
आयुष्य करून घेते आहे
शरणागतीच्या कागदांवर
सह्यांवर सह्या

…आणि
माझ्या खणात येऊन पडताहेत
कवितेच्या पानांनी भरलेल्या
वह्यांवर वह्या…

-संदीप खरे

Sunday, April 18, 2010

हसा बाई हसा

हसा बाई हसा
थोडा वेळ बसा
बसलात तरी सुद्धा पाहु नका वाट
नका पाहु वाट तरी घोडे येती सात

बसा बाई बसा
पाठीवर बसा
पाठीवर बसूनिया जावा दूर दूर
झाकायचे डोळे तरी दिसतील पूर

दिसा बाई दिसा
कोणीतरी दिसा
कोणीतरी दिसा ज्याच्या टोपीमध्ये पीस
ओठामध्ये शीळ आणि झळा काखोटीस !

शिळा बाई शिळा
वेळूभर शिळा
वेळूभर शिळा त्याची ओली ओली झिंग
शिळेवर गाणे झुले, गाण्यावर अंग!

झुला बाई झुला
वर खाली झुला
झुल्यावर गहानीत टाका प्राण पाच
रोज रोज पायाखाली फुटायाची काच

फुटा बाई फुटा
एकदाचे फुटा
एकदाचे फुटा, कळो एकदाचे खरे
कावळ्याच्या शेपटीला मोरपिशी तुरे

पिसा बाई पिसा
जीव वेडा पिसा
जीव वेडा रोज एका घोड्यावर स्वार
जाता जाता करायचे हवेमध्ये वार

करा बाई करा
काहीतरी करा
काहीतरी करा किंवा करू सुद्धा नका
बिनचुक पडे तरी छातीमध्ये ठोका

पडा बाई पडा
आता तरी पडा
ठेवा जरा जीव आणि करा लांब पाय
समजले सारे…त्यात हसायचे काय !!

-संदीप खरे

Thursday, April 15, 2010

पत्र !!

पत्र पोहोचले…धन्यवाद!
पत्रातून तू जपून पाठविलेले आपल्यातले अंतर…
…ते ही सुखरूप पोहोचले…धन्यवाद !

पत्रात मजकूर दिसला नाही;
निळ्यासावळ्या रंगात रंगवलेल्या
मोकळ्या माळरानाचे लॅंडस्केप तेवढे दिसले…
त्यातल्या उभ्या असलेल्या
एकुलत्या एक झाडावर
एकच छोटासा ढग पाऊस पाडत होता
निवळलेल्या नजरेसाठी,
मनात संथ वाजू लागलेल्या मुरलीसाठी…धन्यवाद!

आता काहीच अपेक्षा न ठेवता परत पत्र वाचेन;
भरल्या आभाळात क्षितीजाकडे सरकत चाललेली
पक्ष्यांची संथ माळ दिसते आहे…

पत्र मीच लिहिले असेन…कदाचित मलाच !
काही असो…
दुपारी खालच्या गार दगडी घरातल्या
आरामखुर्चीसारखे
शांत,निवांत वाटते आहे…
त्याबद्दल धन्यवाद…मलाच !!

-संदीप खरे

Wednesday, April 7, 2010

जन्म शोधत्याचा

मला आला वीट भारी आळसावल्या क्षणांचा
काळोखातल्या चौकोनी,षट्कोनी दुष्मनांचा

मला हवे वाटू लागले शिव्याशाप आपुल्यांचे
मला नको वाटला आशीर्वाद उपऱ्यांचा

माझी वीण उसवू दे,माझा चिरो कोणी गळा
त्याला मिळू दे उरात माझ्या, गंध केवड्याचा

आणि किनार्‍यावरती जेव्हा विरतील लाटा
कोणी घेवो माझा मोती,कोणी वसा शिंपल्याचा

ज्याला मिळणार मोती जन्म राजवर्खी त्याचा
ज्याला मिळेल शिंपला त्याचा जन्म शोधत्याचा!!

-संदीप खरे

Monday, April 5, 2010

मंतरलेले पाणी

झरझरते नभ घागर मंथर, थरथर एकटवाणी
अंथरलेली हिरवळ त्यातून मंतरलेले पाणी

नभ,डोंगर,कुरणे सारे
स्वप्नांच्या पुढचे आहे
हे खरेच आहे सारे
की लहर धुक्याची आहे?
सत्य असो वा भास यातुनी नये जागवू कोणी

मी पात्या पात्यावरती
पृथ्वीला वाचत आहे
आत्म्याचे शोधत गाणे
अनिवार भटकतो आहे
आज जळाहून उघडा मी अन् वार्‍यापरी अनवाणी

मी उगाच समजत होतो
हा ऋतू जाणता झाला
संध्येत मिसळता पाणी
बघ रंग कोणता झाला
पैल निघावे वाटे, ठेवून ऐल तटावर देणी

-संदीप खरे

Sunday, March 28, 2010

बधीरतेचे श्लोक

चला चांगले चांगले अन्न खाऊ
तशी सरबते थंड ग्लासात घेऊ
जलो उदबत्ती लूटू गंध त्याचा
इथे रंगू दे रंग या जिंदगीचा

उपाशी बिपाशी असो कोणी कोठे
मनाला नको जाणीवांचे धपाटे
भुकेले मरो कोणी घासून टाचा
इथे रंगू दे रंग या जिंदगीचा

कुणी मुक्त आहे, कुणी बद्ध आहे
कुठे युद्ध आहे, कुठे बुद्ध आहे
नको भार माथा कुणाचा कशाचा
इथे रंगू दे रंग या जिंदगीचा

कधी उन्ह आहे, कधी पूर आहे
मना यात काही नवे काय आहे?
असे दोष कर्माहुनी प्राक्तनाचा!
इथे रंगू दे रंग या जिंदगीचा

कुणी भ्रष्ट होते, कुणी ठार होते
अशी पेपरे रोज भरतात येथे
नको खंत रे तोच व्यवसाय त्यांचा
इथे रंगू दे रंग या जिंदगीचा

पहा ढीग तो लष्करी भाकरयांचा
नको रे मना छंद तो भाजण्याचा
जराही उडावा न टवका स्वत:चा !
इथे रंगू दे रंग या जिंदगीचा

मुखी दाढ दुखते खरी ती व्यथा रे !
व्यथा अन्य त्या सर्व केवळ कथा रे !
निदिध्यास तो फक्त लागो स्वत:चा
इथे रंगू दे रंग या जिंदगीचा

मना त्वाचि रे पूर्वसंचीत केले
म्हणोनि तुझे घास सुग्रास झाले
न सोडि कधी कोश हा रेशमाचा !
इथे रंगू दे रंग या जिंदगीचा

-संदीप खरे

Thursday, March 25, 2010

सारे अर्थहीन होता

वाटे खोडावासा देह
आणि उडू द्यावे रक्त
सामावून राहो जीणे
एका बिंदुमध्ये फक्त

आले तळहाती जीणे
झाले अती ओळखीचे
सारे रंग,सारे घाट
सरावाचे, माहितीचे!

आता भातुकलीतून
जीव रंगेनासा झाला
रावा हिरावासा उरी
साद देईनासा झाला

नको वाटू झाली आता
रोज आरशाला भेट
होत गडद चालली
भाळी आठीतली वाट

जीव ठेवावा रमता
असे काही नसतेच
सौंधातली संध्याकाळ
बोलू लागे भलतेच!

नको व्याख्या,ठोकताळे
नको कसली उपाधी
काळ्याभोर ओळींकाठी
माझी उरावी समाधी

सारे अर्थहीन होता
आला जगण्याला अर्थ
गेला अंधारला शब्द
तरी तो ही नसे व्यर्थ!

-संदीप खरे

Tuesday, March 23, 2010

निर्माल्य

मी रात्रीचं एक पाहून ठेवलंय-
ती होता होता बायको ओरडते
मध्यरात्री कुत्रे ओरडतात
पहाटे पहाटे कोकिळा ओरडते
आणि उजाडता उजाडता दूधवाला ओरडतो…

मी रात्रीचं एक पाहून ठेवलंय-
ती होता होता कविता आठवते
मध्यरात्री प्रेयसी आठवते
पहाटे पहाटे अंथरूण ओली करणारी धाकटी आठवते
अन् उजाडता उजाडता काल विसरलेली औषधाची गोळी आठवते…

मी रात्रीचं एक पाहून ठेवलंय-
ती होता होता मद्यात असते
मध्यरात्री गद्यात असते
पहाटे पहाटे पद्यात असते
अन् उजाडता उजाडता पुन्हा एकदा 'सध्यात' असते…

मी रात्रीचं एक पाहून ठेवलंय-
ती होता होता कळी असते
मध्यरात्री फुलन्याची इच्छा असते
पहाटे पहाटे कळीचं फूल असते
अन् उजाडता उजाडता फक्त निर्माल्य असते…

-संदीप खरे

Monday, March 22, 2010

राखण

तुला चालायची | रोज हीच वाट |
रोज हीच वात | वलायची ||

हाकारती तुला | जरी दिशा दाही|
म्हणायचे 'नाही'| थंडपणे||

जाऊ तिथे खाऊ | रोज शिव्या शाप |
मुर्दाडला राप | मनावर ||

दिवे मागे तेल| तेला लागे मोल|
कुणा कुणा बोल | लावायचे ||

नको त्याला नको | तिथे बसवले |
काय गा हे केले | विश्वंभरा? ||

आता एक कर | व्यथा सार्‍या माझ्या |
दारी ठेव तुझ्या | राखणीला ||

-संदीप खरे

Saturday, March 20, 2010

खात्री

मला बोलायची कसलीच घाई नाही….
कारण माझा शब्द यथावकाश
पोहोचणारच आहे तुमच्या पर्यंत
या ना त्या वळणापाशी…!

अतीव आनंदाच्या, अतीव दु:खाच्या
अतीव निराशेच्या, अतीव रागाच्या,
अतीव करुणेच्या, अतीव प्रेमाच्या…
..किंबहुना कुठल्या ही आत्यंतिक
भावनेच्या चाळणीतून खालपर्यंत
उतरलेला तुमचा शब्द…
खरं तर माझाच असेल…!!

-संदीप खरे

Friday, March 19, 2010

कसा त्याचा स्वर

कसा त्याचा स्वर…आभाळघर
कसे त्याचे घर…वार्‍यावर
तूटतात जुळतात आत त्याच्या वाटा
कधी नाही मन त्याचे थार्‍यावर

दरीभर उधळत हिरवेसे हसे
डोंगराच्या रेघेवर एकटाच बसे
काही ओले, काही सुके खुणावता मग
उन्हावर लपेटतो भरलेले ढग

बोलावून बोलावून म्हणे बोलू काही
आणि पास जाता म्हणे बोलावत नाही
ओठांवर लागे असे अजब कुलुप
जीभ झाली किल्ली ती ही आतच गुडूप !

एका वाटेसाठी त्याच्याकडे लाखो पाय
रोज नवा प्रश्न मागे नवाच उपाय !
अशी लागे धून काही उमगत नाही
समजले हे ही त्याला समजत नाही !

-संदीप खरे

Wednesday, March 17, 2010

कुठे 'ग्रेस' कळला आम्हांस?

कुठे 'ग्रेस' कळला आम्हांस? कुठे 'बा.सी.' भेटले ?
कुठे 'भट', 'विंदा', 'बापट', 'आरती प्रभू' पावले ?
कुठे वाचल्या कविता तरी पोटापाण्यास लागलो
कुठे कळल्या उपमा ? तरी पहिली रात्र जागलो !
भुई मध्ये उकरताना आयुष्याचा कंद
कुठले गण? कुठल्या मात्रा? कुठले वृत्त- छंद ?
ठाऊक असते एवढेच, आमच्या मधलेच कोणीतरी
वागत असते मनात ठेऊन वाजती एकतारी !
वर म्हणा, शाप म्हणा, असतो त्याचा त्याचा
चमत्कारासारखा आमचा भरून जातो ओचा !
काय' ? कळत नाही…' काही आहे' इतके कळते
…कळते आपल्या घरापुढून एक वाट वळते
दिवस सरुन निजेस येतात अंगणामधली झाडे
आळस देत असतो तेव्हा चाकोरीचा जीव
नीजे भोवती तथा कथित साफल्याची शीव
पंख मिटत असतात पाखरे, मिटत असते सावली
कळत जाते- लावायची राहून गेली दिवली !!

-संदीप खरे

Monday, March 15, 2010

चुकले कुठे…माहित्ये ?...

चुकले कुठे…माहित्ये ?...
बिनचूक भिडल्या होत्या
भिवयांच्या तरहा…
बिनचूक भिडले होते डोळ्यांना डोळे…
अन् बिनचूक जाणून घेतली होती
ओठांनी ओठांवर रेलुन ओठांची भाषा…
विश्वासाने आला नाही तो केवळ हातात हात
आईच्या खांद्यावर निशंक रेलणार्‍या अर्भकासारखा
अन्यथा..
प्रत्येक जन्माच्या तळाशी दडलेल्या…
त्या अतृप्त ज्वाला मुखीच्या धगीने
कदाचित दोंघांच्या हातावरल्या
भिन्न भिन्न नशीब रेषा ही
एकत्रच वितळून
झाल्या असत्या
एकमेकांसारख्या
एकमेकांसाठी…!
चुकले कुठे…माहित्ये ?...
अन् सोन्याच्या हृदयांची नक्की किंमत
माहीत असलेले असंख्य सच्चे देवदूत
चुकचुकले कुठे….माहित्ये ?...

-संदीप खरे

Sunday, February 28, 2010

मी फसलो म्हणूनी

मी फसलो म्हणूनी हसू दे वा चिडवू दे कोणी
ती वेळच होती वेडी अन् नितांत लोभसवाणी

ती उन्हे रेशमी होती, चांदणे धगीचे होते
कवितेच्या शेतामधले ते दिवस सुगीचे होते
संकेतस्थळांचे सूर त्या लालस ओठी होते
ती वेळ पूरीया होती, अन् झाड मारवा होते!

आरोहा बिलगायाचा तो धीट खुळा अवरोह
भरभरून यायचे तेव्हा त्या कृष्णनयनीचे डोह
डोहात तळाशी खोल वर्तमान विरघळलेले
अन् शब्दांच्या गाली पाणी थोडेसे ओघळलेले!

ती हार असो वा जीत, मज कुठले अप्रूप नाही
त्या गंधित गोष्टीमधला क्षण कुठला विद्रूप नाही!
ती लाल केशरी संध्या निघताना अडखळलेली
ती निघून जातानाही, बघ ओंजळ होती ओली!

स्वर- सलील कुलकर्णी,संदीप खरे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- दमलेल्या बाबाची कहाणी

जाब तुला रे कुणी पुसावा..?

अगतिक झालो,निष्पभ झालो…तरीही केला तुझाच धावा
रोखठोक मज आज बोलू दे…माणूसकीने ऐका देवा !
जाब तुला रे कुणी पुसावा…?

कुठे ओतशी हिमराशी अन् कुठे वणांचे गच्च तुरे
कुठे कोरडे वाळवंट अन् कुठे बनविशी सरोवरे
कुठे उभवीशी गिरिकंदरे…कुठे सपाटी मैलोमैल
किते पृथ्वी ही तहानलेली…कुठे घडे तीज सचैल स्नान
नक्षत्रांचे सडे सांडशी…कोटी कोटी हे ग्रह तारे
कुठे कुणाशी धडका घ्याया धुमकेतू हे फिरणारे
कुठे अचलसा ध्रुव कुठे हे तारे चमचम गळणारे
कुठे भयानक कृष्ण विवर हे काळालाही गिळणारे
निर्वाताच्या पोकळीतुनी कशास रचसी नाटक हे?
स्वत:च सारे अभिनेते आणि स्वत:च नाटक बघणारे
लाख सूर्य हे,लाखो पृथ्व्या,लाखो चंद्र विखुरलेले
ज्ञान थेंब भर,अज्ञानाचे सागर लाख पसरलेले
ब्रह्मांडीही मावत नाही,ह्रुदयी माझ्या कसा वसावा?

पंडित कुणी, कुणी धूरंधर,कुणी देखणे,कुणी महान
कुणी अडाणी,कुरूप कोणी,कुणा न जगण्याचेही भान
लेंढाराने त्रस्त कुणी अन् कुणी निपुत्रिक झुरणारे
कुणी उपाशी,कुठे अन्न हे व्यर्थ मातीला मिळणारे
फुलून येण्याआधी खुडशी जन्म कधी तू क्रूरपणे
मरण येईना म्हणून रडती कोणी कोठे दीनपणे
कुठे पूल परक्यातून जुळतो…कुठे आपुल्यातून दरी,
कुणी बनवते विश्वाला घर,कुणी परके आपुल्याच घरी
सुरवंटातून कधी सुरंगी फुलपाखरे उमलविशी
कोठे राजस कमळ फुलवूनि भवताली चिखल रचशी
जलथेंबांचे करशी मोती,मोत्यांची माती करशी ,
ज्याची त्याची मापे सारी काय हिशेबाने भरशी?
कुणास देशी राज्य पृथ्वीचे, कुणा कटोरा तू देशी
जे देशी ते का देशी अन् जे घेशी ते का घेशी?
कसे तुझे हे गणित कळावे कशा तुझ्या या स्वैर तर्‍हा ?
मातीत एका जन्म तरीही कुणी कोळसा कुणी हिरा…!
श्रद्धेच्या थेंबांनी कैसा हृदयामधला विझेल वणवा….?

स्वर- सलील कुलकर्णी,संदीप खरे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- दमलेल्या बाबाची कहाणी

इक्कड राजा इक्कड बाजा

म्हणा…
अ…अ..आ..आ
अ…आ…ई…ई..उ..ऊ…ए…आए…ओ…ओ…अं…अः…
इक्कड राजा इक्कड बाजा
सगळा नुसता गाजावाजा
अ..अ..अननस...आ..आ..आई
वरतुन खाली…खालून खाली…
घसरत घसरत आत्या आली…
याचे पोट त्याचे पोट
"
क ला काना…का..
ख ला काना…खा
क..क..कमळातला...कमळातला..कमळातला
आला आला आला आला
साहेब झाला साहेब झाला
हाजी हाजी झुकवा मला
सलाम ठोका थुंकी झेला
मास्टर करून राहीले गणती
सगळी नुसती खोगीरभरती
त्यांच्या नावे होते पाटी
राही त्यांच्या अडड्या वरती
केंद्रोकेंद्री बढती धाडी
सगळी गाढवे बनली घोडी
साक्षरतेची धो धो करता
निरक्षरांची तरते होडी
बबन नमन कर
छगन भजन कर



सजली सोंगे सजली ढोंगे
पाटयांवरती पाढे कोष्ट
सुजाण सारे अजान होऊन
सुजानतेचे करती नाटक
जुनी टाकुनी अवघी ओळख
नवीन नावे नवीन गावे
खोटी नावे खरे तोतये
खोट्यासाठी खरे लिहावे
अशी साधना अशी तपस्या
सरस्वती ही गदगदली
अभियानाची खरूज अवघ्या
" नि खाजवली

बे एके बे…बे दूणे चार…
बे त्रिक सहा..बे चोक…?बे चोक…?बे चोक…?

नको कारणे ना गारहाणे
"
मतलब केवळ आदेशाची
"
आदेशाचे गुलाम असले
घुमे पिपाणी विजयाची
साक्षरते वर उठे निशाणी
एका डाव्या अंगठ्याची

स्वर- सलील कुलकर्णी, अंजली कुलकर्णी,संदीप खरे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- दमलेल्या बाबाची कहाणी/निशाणी डावा अंगठा

देते कोण...?

चिमुकल्या चोचीमध्ये आभाळांचे गाणे…
मातीतल्या कणसाला मोतियांचे दाणे...
उगवत्या उन्हाला ह्या सोनसळी अंग...
पश्चिमेच्या कागदाला केशरिया रंग...
देते कोण..देते कोण.. देते कोण देते ??
रुम... रुम ता रा रा... रुम रुम...ता रा रा.... रुम रुम ता रा रा... रुम तारा...

सुर्यासाठी उषा आणि चंद्रासाठी निशा...
घरी परतण्यासाठी पाखरांना दिशा.... (देते कोण... देते कोण....)
मध खाते माशी तरी सोंडेमध्ये डंख...
चिकटला कोळी त्याच्या पायाखाली डिंक...
देते कोण.. देते कोण.. देते कोण देते??

नागोबाच्या फण्यावर दहाचा आकडा...
खेकड्याच्या प्रवासाचा नकाशा वाकडा...(देते कोण... देते कोण.... )
कोळंब्याला चीक आणि अळूला ह्या खाज...
कोणी नाही बघे तरी लाजाळुला लाज...
देते कोण.. देते कोण.. देते कोण देते??

मुठभर जीव..आणि हातभर तान...
कोकिळेला गुरू नाही तरी गाई गान... (देते कोण... देते कोण.... )
काजव्याच्या पोटातून जळे गार दिवा...
पावसाच्या अगोदर ओली होते हवा...
देते कोण.. देते कोण.. देते कोण देते??

भिजे माती आणि उरे अत्तर हवेत...
छोट्या छोट्या बियांतून लपे सारी शेतं...
नाजुकश्या गुलाबाच्या भोवतीने काटे...
सरळश्या खोडावर फुटे दहा फाटे..
देते कोण.. देते कोण.. देते कोण देते??

आभाळीच्या चंद्रामुळे लाट होते खुळी...
पाण्या नाही रंग तरी नदी होते निळी...
भुईतून येतो तरी नितळ हा झरा...
चिखलात उगवतो तांदुळ पांढरा...
देते कोण.. देते कोण.. देते कोण देते??

स्वर- सलील कुलकर्णी, श्रेया घोशाल
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- दमलेल्या बाबाची कहाणी/आनंदी आनंद

देही वणवा पिसाटला

वणवा…
चंद्राने टाकलिया ठिणगी
अंगाची अंगाशी सलगी
वेडापिसा वारा कसा
बेभान होऊन फिरला
देही वणवा पिसाटला

चांदण उरात
रात ही भरात
सोडून मोकळे केस
धोक्याच ठिकाण
आलया तुफान
मोडून लाजेची वेस
भरतीची वेळ…मांडून खेळ
चांदवा उधाणला

चंद्राच्या सिल्वरचे हातात बिलवर
तार्‍याच्या डायमंडचा झुमका
सॅण्डलच्या कडीगत कमरेला चैन
करी बेचैन मादकसा ठुमका
गोर्‍या या गाली देतो
माज थोडी लाली
माझी व्हीनसच्या शाईनची काया
आणली तुझ्यापाशी कंप्लीट ही गॅलक्सी
टाइम नको दवडू वाया
वागू नको फ्लॉप घेऊ चंद्रावर स्टॉप
अधांतरी जीव शिणला

स्वर- सुनिधी चौहान
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- दमलेल्या बाबाची कहाणी/ हाय काय नाय काय

दमलेल्या बाबाची कहाणी

कोमेजून निजलेली एक परी राणी
उतरले तोंड,डोळा सुकलेले पाणी
रोजचेच आहे सारे काही आज नाही
माफी कशी मागू पोरी मला तोंड नाही
झोपेतच घेतो तुला आज मी कुशीत
निजेतच तरी पण येशील खुशीत
सांगायाचे आहे माझ्या सानुल्या फुला
दमलेल्या बाबाची या कहाणी तुला....
ना ना ना ना ना.. ना ना ना ना ना....

आटपाट नगरात गर्दी होती भारी
घामाघूम राजा तरी लोकलची वारी
रोज सकाळीच राजा निघताना बोले
गोष्ट सांगायाचे काल राहूनिया गेले
जमलेच नाही काल येणे मला जरी
आज परि येणार मी वेळेतच घरी
स्वप्नातल्या गावामध्ये मारू बघ फेरी
खर्‍याखुर्‍या परीसाठी गोष्टीतली परी
बांधीन मी थकलेल्या हातांचा झुला
दमलेल्या बाबाची या कहाणी तुला....
ना ना ना ना ना.. ना ना ना ना ना....

ऑफिसात उशीरा मी असतो बसून
भंडावले डोके गेले कामात बुडून
तास-तास जातो खाल मानेने निघून
एक-एक दिवा जातो हळूच विझून
अशा वेळी काय सांगू काय-काय वाटे
आठवासोबत पाणी डोळ्यांतून दाटे
वाटते की उठूनिया तुझ्या पास यावे
तुझ्यासाठी मी पुन्हा लहानगे व्हावे
उगाचच रूसावे नि भांडावे तुझ्याशी
चिमुकले खेळ काही मांडावे तुझ्याशी

उधळत खिदळत बोलशील काही
बघताना भान मला उरणार नाही
हसूनिया उगाचच ओरडेल काही
दुरूनच आपल्याला बघणारी आई
तरीसुद्धा दोघेजण दंगा मांडू असा
क्षणा-क्षणावर ठेवू खोडकर ठसा
सांगायाची आहे माझ्या सानुल्या फुला
दमलेल्या बाबाची या कहाणी तुला....
ना ना ना ना ना.. ना ना ना ना ना....

दमल्या पायाने जेव्हा येईल जांभई
मऊ-मऊ दूध भात भरवेल आई
गोष्ट ऐकायला मग येशील ना अशी
सावरीच्या उशीहून मऊ माझी कुशी

कुशी माझी सांगताहे ऐक बाळा काही
सदोदित जरी का मी तुझ्या पास नाही
जेवू,खाऊ,न्हाऊ,माखू घालतो ना तुला
आईपरी वेणी-फणी करतो ना तुला
तुझ्यासाठी आईपरी बाबासुद्धा खुळा
तोही कधी गुपचूप रडतो रे बाळा
सांगायाची आहे माझ्या सानुल्या फुला
दमलेल्या बाबाची या कहाणी तुला....
ना ना ना ना ना.. ना ना ना ना ना....

बोळक्यामध्ये लुकलुकलेला तुझा पहिला दात
आणि पहिल्यांदाच घेतलास जेव्हा तोंडी मऊ भात
आई म्हणण्याआधीसुद्धा म्हणली होतीस बाबा
रांगत रांगत घेतलास जेव्हा घराचा तू ताबा
लुटू-लुटू उभं रहात टाकलंस पाऊल पहिलं
दूरचं पहात राहिलो फक्‍त,जवळ पहायचंच राहिलं

असा गेलो आहे बाळा पुरा अडकून
हल्ली तुला झोपेतच पहातो दुरून
असा कसा बाबा देव लेकराला देतो
लवकर जातो आणि उशीरानं येतो
एका घरा राहुनिया मनामध्ये घोर,
तुला तुझा बाबा नाही मला माझी पोर
बालपण गेले तुझे-तुझे निसटून
उरे काय तुझ्या-माझ्या ओंजळीमधून
जरी येते ओठी तुझ्या माझ्यासाठी हसे
नजरेत तुझ्या काही अनोळखी दिसे
तुझ्या जगातून बाबा हरवेल का गं?
मोठेपणी बाबा तुला आठवेल का गं?
सासुराला जाता-जाता उंबरठ्यामध्ये
बाबासाठी येईल का पाणी डोळ्यामध्ये
ना ना ना ना ना.. ना ना ना ना ना....

स्वर- सलील कुलकर्णी,संदीप खरे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- दमलेल्या बाबाची कहाणी

चाललंय काय?

कुणी बी उठतंय...काही बी बोलतंय
कस भी वागतंय...चाललंय काय?
अरे कमरेच काढतंय…डोक्याला बांधतंय
आणि वर हसतंय…चाललंय काय?
''
''
आभाळाचं भांडं….पावसाळ्यात सुकतंय
हिवाळ्यात गळतंय…चाललंय काय?
काय राव नुसतंच बघताय?

आई नि बाप नाही दोघांची गाठ
पोर बघतोया वाट
भावाला भाऊ तरी पाठीला पाठ
लावी जन्माला नाट
चंद्रावानी पोर झाली डोक्याला ताप
उभ्या जन्माचा शाप आता चाललंय काय?
विकलिया आई नि विकलाय बाप
पोट याला सांभाळता चाललंय काय?
काय राव नुसतंच बघताय?

हे राजाने काढलीया विकायला प्रजा
आता सगळीच मजा…चाललंय काय?
मातीतल्या माणसाची झालीया माती
ना कुणाची भीती…चाललंय काय?
आला सोन्याचा धूर…आल्या पैशाच्या गप्पा
आला बाजारात बाप्पा..चाललंय काय?
देवान मारलीया कवाच टांग
तरी दर्शनाला रांग…चाललंय काय?
आर..कुणी ऐकल अस काय बोलताय?
खर सांगतोय…देवा शप्पथ

माणसाचं कारट…कसं लाळ गाळतंय
माग माग मागतंय…चाललंय काय?
फुटतीया छाती…नि तुटलेली नाती
नि तरी सुद्धा धावतय…चाललंय काय?
थांबायला वेळ नाही…बसायला वेळ नाही
बोलायला वेळ नाही…चाललंय काय?
अन्नाला चव नाही…पाणी बी गोड नाही
कशाची ओढ नाही…चाललंय काय?
काय राव नुसतंच बघताय?

स्वर- सलील कुलकर्णी,संदीप खरे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- दमलेल्या बाबाची कहाणी

बंध मनाचे जुळलेले

बंध मनाचे जुळलेले
रंग नभाचे आणि मनाचे
अलगद उतरून आलेले

श्रांत जीवाला झुळुक जशी
स्पर्श तसे हे मोरपिशी
क्षणात एका मनात माझ्या
लक्ष पिसारे फुललेले

शब्द दाटतो उरी जरी
ओठावरती मौन जरी
परस्परांचे अवघे काही
परस्परांना कळलेले

क्षण सरताना चपल गती
भान बावरे कुजबुजती
आज आपुले ठसे मनावर
अमर होऊनी उरलेले

स्वर- सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- दमलेल्या बाबाची कहाणी

Tuesday, February 23, 2010

याला कर फोन

करु वाटे खरे तर तुला एक फोन
यावा वाटे खरे तर तुझा एक फोन
असे काही होत नाही मग उगाचच
याला कर फोन कधी त्याला कर फोन

फोन तुझा सदा चालू कधी बंद नाही
आणि त्याला तारेचाही आता बंध नाही
पक्षापरी निरोपांची हवेतून ये-जा
हातातून तो ही परी झेपावत नाही
हातामध्ये फोन तरी प्रश्न एवढाच
बोलायचे काय आणि बोलणार कोण

कसा बघ फोन माझा गावोगाव फ़िरे
हातातल्या हातामध्ये एकटाच झुरे
ह्रदयात साठवल्या काही जुन्या खुणा
टाकवेना फोन माझा जरी झाला जुना
पुन्हा पुन्हा करतो मी बटणाशी चाळा
पुन्हा पुन्हा बदलतो रींगरचा टोन

खिडकीत साधुनिया सिग्नलचा कोन
कसे कसे किती किती बोलायचा फोन
आता कसा उगामुगा वरवर बोले
जिभेवर जसे काही त्याच्या वारे गेले
गोड गोड बोलायला एकटा मी पुरे
भांडायला तरी सखे लागतात ना दोन

स्वर- संदीप खरे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- ढिपाडी ढिपांग

सखे कसे सांग तुला

सखे कसे सांग तुला अगदीच नाही भय?
आडवेळ, आडवाट, आडरान, आडवय!

रोज नवा ऋतू येतो देही तुझ्या वसतीला
आला आला म्हणताना बहर तो झाला जुना
क्षण उन्ह, क्षण छाया, क्षणी सारे जलमय

तिमीरचे नाही भय, नाही अडवत नदी
काट्यावर पडे पाय जशी काही फूलघडी
मोरपंखी रानातली उचलून नेते सय

तुझ्या मनातून फिरे एक सोनसळी रात
आणि तुला वाटते की चांदण्याने व्हावा घात
वादळाला देते साथ उरातली कारी लय

आणि जेव्हा जेव्हा होते तुझी साजनाशी भेट
चांदण्याचा देह तुझा जरी घेऊ बघे पेट
नको नको म्हणे तुझा लाजण्याचा अभिनय

स्वर- सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- ढिपाडी ढिपांग

ढिपाडी ढिपांग

ढिपाडी ढिपांग ढिचीबाडी ढिपांग
ढिपाडी ढिपांग ढिचीबाडी ढिपांग

काळी माती निळं पाणी हिरवं शिवार
ताज्या ताज्या माळव्याचा भुईला या भार
ज्वानीच्या या मळ्यामंदी पिरतिचं पानी
बघायाला कवतिक आलं नाही कोनी
मळ्याला या मळेवाली भेटलीच नाय
अन् रानी माझ्या मळ्यामंदी घुसशील काय?

काकडीचा बांधा तुझा, मिरचीचा तोरा
मुळ्यावानी कडू तरी रंग गोरा गोरा
तुझा मिर्चीचा तोरा, तुझा रंग गोरा गोरा
तुझा मिर्चीचा तोरा, तुझा रंग गोरा गोरा

लिंबावनी कांती तुझी, बीटावानी ओठ
टमाट्याचे गाल तुझे, भेंडिवानी बोट
काळजात मंडई तू मांडशील का?

नको दावू भाजीवाल्या फ़ुकाचा रुबाब
भाजी तुझी वर ताजी, आतून खराब!
गोड गोड बोलशील..पडशील फ़शी
भाजी तुझी पाटीमंदी घेऊ तरी कशी?
आजकाल कुनाचाबी भरवसा नाय

तुझ्यासाठी शिवाराची केली मशागत
खुरपलं जीव, दिलं काळजाचं खत
राखायाला मळा केली डोळ्याचीया वाट
बुजगावण्याच्या परी उभा दिनरात

नको जळू दिनरात, नको जीव टांगू
ठाव हाय मला सारं नको काही सांगू
पिरतीत राजा तुझ्या नाही काही खोड
तुझ्या हाती मिरचीबी लागतीया गोड
माझ्या संग मळा तुझा कसशील काय

स्वर- सलील कुलकर्णी, अंजली कुलकर्णी,अवधूत गुप्ते, वैशाली सामंत
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- ढिपाडी ढिपांग/तुला शिकवीन चांगलाच धडा

प्रेमात म्हणे

प्रेमात म्हणे कुणी हुरहुरते कुणी मोहरते राणी
प्रेमात म्हणे कुणी अडखळते बघ धडपडते कोणी

प्रेमात म्हणे मौनात बुडे, ना सुटे घडी ओठांची
प्रेमात म्हणे शब्दास भूल, जगन्यास झुल कवितेची
प्रेमात म्हणे जो गड़बड़तो तो बडबडतो गाणी

प्रेमात म्हणे हातात हात, होतात घात जन्माचे
प्रेमात म्हणे मिटतात श्वास, फिटतात पाश मरणाचे
प्रेमात म्हणे आरंभ गोड अन अंतापास विराणी

मज ठाव नसे हे प्रेम कसे पण ऐक तुज्याविन आता
क्षण एक दूर जाताच पुर डोळ्यात दाटती माज्या
जो बुडालेला तो तरलेला, तरला तो बुडला, राणी

स्वर- सलील कुलकर्णी,विभावरी आपटे-जोशी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- ढिपाडी ढिपांग

क्षणात लपून जाशी

क्षणात लपून जाशी क्षणात दिसून
जसे काही श्रावणाचे सोनसळी उन्ह

किती आलो दूर दूर तरीही अजून
वार्‍यावर वाहताहे तुझी तुझी धुन
पळतात ढग तुझा सांगावा घेऊन

शोधाया निघालो राणी असे एक गाव
पात्यापात्यावर जिथे दिसे तुझे नाव
जिथे तुझा गंध करी फुलांना तरुण

जाणवती आसपास कसे तुझे भास
वाटे आता थांबणार अवघा प्रवास
मनातली स्वप्ने सारी येतील रुजून

स्वर- सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- ढिपाडी ढिपांग

हे गंधित वारे

हे गंधित वारे फिरणारे
घन झरझर उत्कट झरणारे
जरी परिचित सारे पूर्वीचे
तरी आता त्याही पलिकडचे
बघ मनात काही गजबजते
क्षणाक्षणाच्या दिव्यादिव्यातून अत्तर जळते रे
उमजत नाही ओढ कुणाची सुखवित सलते रे

कुठल्या देशी नकळत माझे पाऊल पडले रे
सूर रोजचे कसे नव्याने मनास भिडले रे
हे गीत जयाला पंखसुध्दा
अन हवाहवासा डंखसुध्दा
कधि शंकित अन नि:शंकसुध्दा

मनात जे जे दडून होते नकळत आकळते
कसे दुज्याच्या स्पर्शाने हे 'मीपण' झगमगते
ही जाणीव अवघी जरतारी
हर श्वासातुन परिमळणारी
हर गात्रातुन तगमगणारी

नाव न उरले, गाव न उरले, अवघे ओसरले
बेभानाचे भान जिण्याला बिलगुन बसलेले
हा स्पर्श विजेच्या तारांचा
हा उत्सव बघ अस्वस्थाचा
हा जीव न उरला मोलाचा

स्वर- सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- ढिपाडी ढिपांग

बरं नव्हं

मला न ठाव काय मनात डाव
अस उगाच हसून पाह्यचं
झुरून झुरून तरी दुरून दुरून
असं खुशाल निघून जायचं
बरं नव्हं काय खर नव्हं

असा गोंडा घोळून मागं मागं फिरून
माझी करशील बदनामी कारट्या
तुझ्या मनात चोर माझ्या घरासमोर
कसा सतरांदा घालतोस घिरट्या
बरं नव्हं काय खर नव्हं

पाय ओढाळ ग मन खट्याळ ग
कसं पळत ते पळतच ना राणी
नाही चेहर्‍यावरी गोष्ट आहे खरी
पण कळत ते कळतच ना राणी
असं आतून उधाण आणि वरुन विराण
आणि मी नाही त्यातली म्हणायचं

नाही समजत मला घाई कसली तुला
जरा जनाची करावी काळजी
झाड वाढायला फळ लागायला
जरा टाइम तर द्यावा ना रावजी
भलत्या मस्तीमध्ये येता रंगामध्ये
वय लक्षात घ्या ना कळीच

माझं ऐकून घे थोडं समजून घे
काय मनामध्ये भलतं-सलतं
नाही लागत डोळा जीव झालाय खुळा
माझ्या उरात काही तरी हलत

मला समजत नाय अडे माझाही पाय
तुला बघून सुटताया भान
आड येतो पुन्हा माझा बाईपणा
माझ्या शब्दांना लाजेची आन
मनी रुसवा धरून गैरसमजा मधून
अस भलत्याने भलतंच व्हायचं

स्वर- सलील कुलकर्णी,वैशाली भैसने- माडे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- ढिपाडी ढिपांग

Wednesday, February 17, 2010

तुझ्याविना सखया

सूर्य डोईवर जळणारा
चांद राती झगमगणारा
दिशा दिशा तरी कशा
उदास रे गमल्या
तुझ्याविना सखया
तुझ्याविना….

पश्चिम वेलीवरती फुलल्या रंग फुलांच्या माळा
पौर्णिमेतून पहा पसरल्या शीतल मोहक ज्वाळा
सार्‍यातून विरघळताना आत आत मोहरताना

भान हरपुनि पाय थबकले एका जागी आता
माझ्या पुढती धावत सुटल्या अदृश्यांच्या वाटा
वाटा हरवल्या हसणार्‍या जरी क्षितीजाशी पळणार्‍या

स्वर- बेला शेंडे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- हृदयामधले गाणे

रुणझून रुणझून नादत

रुणझून रुणझून नादत पैंजण
पैल तटावर निळसर साजन ग
निजले गोकुळ मागे ठेऊन
चेहर्‍यावरती घूंघट घेऊन ग
चालले यमुनेकडे अंतर हे अधिरे
जळतसे छळतसे मज कसे कृष्णपिसे गहिरे

झर झर येऊन पदरा पकडून हसतो मज हा वारा
अडविती लाटा अवघ्या वाटा पाऊस कोसळणारा
कुणी अडवावे कुणास भ्यावे श्रीहरी सावरणारा
जायचे पोचायचे इतुके मज ठावे
हो जरी पळ भरी पण तरी मी त्याचे व्हावे

या तीरावर जरी अंगावर पाश मला छळणारे
त्या तीरावर दिसते लाघव निळसर मोहवणारे
एका स्पर्शी शत जन्मान्ची तहान शांतवणारे
एकदा येऊ दे कानी ती मुरली
खूण ही या तीरी लाजरी माझी ही उरली

स्वर- बेला शेंडे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- हृदयामधले गाणे

राती अर्ध्या राती

राती अर्ध्या राती
असं सोडून जायाचं न्हाय
मोडूनी संग हा रंग हा
जायाचं न्हाय न्हाय न्हाय न्हाय

जरा हसावं लाजावं खुलावं रडावं
उगाच लटक रुसून
काही सांगावं,पुसावं,ऐकावं, मागावं
बाजूस तुमच्या बसून
या जीवा लागले नाद हे
सांगू काय काय काय काय

आली लाजत,नाचत,ठुमाकत,मुरडत
शुक्राची चांदणी
साज पिरतीचा साजत सजत शोभत
देहाच्या गोंदणी
घ्या बघून साजना मी उद्या
गावायची न्हाय न्हाय न्हाय न्हाय

स्वर- बेला शेंडे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- हृदयामधले गाणे

निळ्या मनाचे निळे किनारे

निळ्या मनाचे निळे किनारे
निळ्या जळाची निळसर खळखळ
एकांताच्या निळ्या मिठीतून
निळ्या रात्रीचा निळाच दरवळ

वेळूच्या बेटातून शिरला
अन् भिरभिरला वारा निळसर
निळ्या हातीची निळसर मुरली
आणि तिच्यातून निळसर फुंकर
निळ्या स्वरांनी भुलावून गेले
काही निळसर चंचल अवखळ

कसे निळ्याचे निळसर गारुड
भूल कशी ही निळसर पडली
काया तर झालीच निळी पण
छाया देखील निळीच झाली
निळ्या पखाली निळी पाऊले
निळ्या चाहूली निळीच सळसळ

स्वर- बेला शेंडे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- हृदयामधले गाणे

जंतर मंतर…

जंतर मंतर…
जंतर मंतर…
जंतर मंतर रातीनं चंद्राची बिंदली चोरून नेली
इपरीत खेळ जरी पुनवेची वेळ
काल रानात अमोशा झाली
पावलं वेंधळी झाली
वाट ही आंधळी झाली
इपरीत खेळ जरी पुनवेची वेळ
काल रानात अमोशा झाली

कडे कपारीत हलत्या डूलत्या
भीतीच्या पागोळ्या झाल्या
पायाखाली काही भलत्या सलत्या
सावल्या हालून गेल्या
मोहाचे फूल गेले घालून भूल
काल रानात अमोशा झाली

उराच्या आतून हुंकारते काही
कालवा कालवा झाला
उघड्या फन्याने फुत्कारते काही
गारवा जहरी झाला
दंशाची धार झाला बोभाटा फार
काल रानात अमोशा झाली

टाकुनिया घाला उतला मातला
खजिना लुटून नेला
जडावला जीव शिणला भागला
रावा ही उडून गेला
सरला उपाय सांगू कुणाला काय
काल रानात अमोशा झाली

स्वर- बेला शेंडे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- हृदयामधले गाणे

हृदयामधले गाणे

हृदयामधले गाणे माझे
कधीच नव्हते असे अनावर
इतुकी नाजूक रिमझिम नव्हती
या आधी या स्वरास्वरावर

करून सारी बंद कवाडे
मी माझ्यातच रमले होते
वाटत होते कळले अवघे
परंतु काही कळले नव्हते
मना आतले आतुर काही
आज अचानक ये ओथावर

नकळे केव्हा कसे उमटले
चंद्र खुणांचे तसे साजीरे
आता आता हसन्यावरती
रंग पसरती जरा लाजरे
पडे अनामिक भूल मनावर
जसे चांदणे ये देहावर

स्वर- बेला शेंडे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- हृदयामधले गाणे

दूर नभाच्या पल्याड

दूर नभाच्या पल्याड कोणी
दाटुन येता अवेळ पाणी
केवळ माझ्यासाठी रिमझिमते !
केव्हा केवळ भणाणणारा
पिसाटलेला पिऊन वारा
अनवाणी पायांनी वणवणते !
कुणी माझे, मजसाठी, माझ्याशी गुणगुणते
सा रे ग म प
प ध प ग म
म प म ग रेगरे
रे ग रे नी सा

कधी लपले अंकुर पालवती अन् उमलून येते माया
अन् दीप उजळता प्रकाशास त्या बिलगुन बसते छाया
हे उरात काही लपलेले जे आपुल्या नकळत जपलेले
ते गीत अचानक सुचलेले ओठी
स्वर मिळता लय जुळता
सर सर सर सरसरते

ही कुठली जवळीक दूर असून ही प्राणासोबत राही
विरहाचे हे क्षण हूरहुरनारे मूकपणाने साही
हे आपुलकीचे गंध दिसे चाहूल पिशी पाऊल पिसे
रे सांग आता आवरू कसे मजला मी
मनी जे जे दडले ते गीतातून झगमगते

स्वर- बेला शेंडे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- हृदयामधले गाणे

Thursday, February 11, 2010

रे फुलांची रोख किम्मत

रे फुलांची रोख किम्मत करू नये कोणी
गंध मातीचा कुपितून भरू नये कोणी

वाट शोधावी,पहावी, वाट भोगावी
गाव आहे दूर म्हणुनी अडू नये कोणी

लाख दु:खे पचवुनी येतात जे डोळा
दोन त्या थेंबांस शुल्लक म्हणू नये कोणी

आस्तिकाला देव नाही म्हणु नये कोणी
एवढे ही ठार नास्तिक असू नये कोणी

सात फुटक्या घागरीतून जन्म हा गळता
थेंब त्यातील एक ही दवडू नये कोणी

सर्व मी सोडून जाता प्रार्थना इतुकी
कोपर्‍यावर ओळखीचे दिसू नये कोणी

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- कधी हे कधी ते

लाही लाही ऊन ऊन

लाही लाही ऊन ऊन लाही लाही झळा
जगण्याच्या डोक्यातून मरणाच्या कळा

भट्टीतून वाहे जणू वारियाचा झोत
लाल ढग मुशितून सारे जीणे ओत
मातीतून आकारेल पोलादी पुतळा

मृगजळातून दूर बुडालेला गाव
नसलेल्या जळी चाले नसलेली नाव
नसलेली वाट जाते नसलेल्या स्थळा

खुरटल्या झुडूपाचे सुकलेले ओठ
चघळत काटे भरे बकरीचे पोट
खपाटल्या पोटातून भुकेचा सोहळा

नाही नाही ऊन ऊन नाही नाही झळा
काळ्या काळ्या कोकिळेचा पालावला गळा
हाक ओली पाठवली नभातल्या जळा

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- कधी हे कधी ते

कधी हे बोलले मला

सुधर सुधर…
चल ए काम कर ए
ओ भाऊ नो एण्ट्री दिसली का?
सुधार सुधार…
काही तरी कर आता
ए…अरे अस कुठे असत का?
एकदा सांगितल ना…आत्ता नाही

कधी हे बोलले मला
कधी ते बोलले मला
जीवाची सतत उलघाल चालली माझ्या
वाटचे वाटचे सार्‍या दिशाचे दिशाचे
सार्‍या जीवाचे पाखरू गेले आभाळी शोधत माझ्या

ए..एकदा संगितल ना आता नाही म्हणून
धरेची ओढ मला
नभाचे गूढ मला
कधी ना चालल्या गेल्या
वाटचे भेटणे मला
ढगाळ हवेत घेत पाऊस कवेत
नेते उधाळ पाऊल जीव रानभर दूर माझा
गारवा हा वर कसा वेगळाच सूर माझा
माझ्या तहानेच्या साठी वेगळा पाऊस माझा
वेगळे वाटणे असे वेगळे सांगणे असे
जीवातला सूर थेट ओठावर येई माझ्या

कशास कशास केले नियम बियम सारे
आखीव रेखीव रूप मनाला असते कधी
कधी मोकळ्या वार्‍याचे कधी भरते पाण्याचे
कधी हातात घेऊन कधी दूरुन पहिले कधी
वार्‍याचे झर्‍यास जसे चंदन सूर्यास जसे
माझिया मनास जसे कोंडताना येई मला
आखल्या वाटानी कधी बांधल्या ओठांनी
कधी तेच तेच गात गाणे
जमलेच नाही मला

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- कधी हे कधी ते

हे नशीब

हे नशीब काही सोडेल
माझी पाठ अस वाटत नाही
या जगण्याचे ही करने
नक्की काय अजुन धाटत नाही

दुखा:वर मी केली अशी मात
हसता हसता दुखून आले दात
आरसा म्हणतो हसणार्‍या बाळा
मी फसत नाही

माझे जीन भरभरलेले ढग
पाण्याने या पोटी लगे राग
देवाजी ची किमया हे पाणी
कधी आटत नाही

चालत राहण्यासाठी जो हट्टी
त्याची नेहमी खडड्यांशी गट्टी
असा मी प्रवासी ज्याला गाव
कधी भेटत नाही

हाती येता कागद लिहितो मी
आपुली आपण टाळी घेतो मी
शब्दांनी या बेरड होता पान
कधी फाटत नाही

दुर्दैवाच्या दुर्दैवाने ते
माझ्या रूपे निर्लज्जा भेटे
कानी देते धमक्या हजार
मी बधत नाही

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- कधी हे कधी ते

हरल्यासारखे चालायचे

हरल्यासारखे चालायचे
खांदे पाडून खांदे पाडून
बोलल्या सारखे बोलायचे
एवढे सोडून तेवढे सोडून

रस्त्यावर उडवतो कोण तरी कुणा तरी
लाख माशी घोन्गावते विझलेल्या दीपावरी
पुन्हा तेच जाळायचे एक नवे झाड तोडून

गळ्यातून घुसमटतो कफ माझ्या म्हातार्‍याच्या
एक नवा जीव रडे घरातून शेजार्‍याच्या
दोन्ही वेळा पाहायचे डोळे फाडून डोळे फाडून

फक्त दोन शुष्क हात आणि भाळावर घाम
जगण्याचे रामायण आणि हरवला राम
उरातल्या वनवासी फिरे आशा लाज सोडून

तूच दिले पावसाळे उन्हाळे ही दिले तूच
उत्तरे ही तुज ठावे प्रश्न मांडणारा तूच
आम्ही काय करायचे फक्त उभे हात जोडुन

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- कधी हे कधी ते

हा प्याला शेवटचा

हा प्याला शेवटचा
आता थेंब सुद्धा नको
साधा गंध सुद्धा नको
आली पेंग दिली गालावर टिचकी

उजाडले तरी काय उजाड धरती
मावळता दिस येते डोळ्याला भरती
वर तिचा चंद माझ्या पेल्यातून झुले
घोट घोटा सवे रात कसनुशी बोले

कुणी दिला हात कुणी सावरले मला
कोण रागावले कोण घाबरले मला
भिवून का मनातले बोलणार नाही
मला ठाव कुणालाच कळणार नाही

दिसतात जुने जुने कितीक चेहरे
जुना जुना स्पर्श माझ्या देहात थरारे
जुने घाव आता पुन्हा नव्याने नको रे
हालचालींवर माझ्या क्षणांचे पहारे

अरे आता नको पाजू मला चढली अफाट
दिसू लागे नजरेच्या पल्याडची वाट
देहा सवे वाटेस त्या जाणे नाही होणे
बहिर्‍याच्या गावी नको म्हणायला गाणे

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- कधी हे कधी ते

एक झाड

एक झाड कमरेमध्ये वाकलेल
पक्षी मोजता-मोजता हिशोब चुकलेल
मुळात चुकल काय…
चुकल काय…चुकल काय
मुळात चुकल काय…पाह्यला झुकलेल

एक मासा पाण्यामुळे पिडलेला
स्वत: मध्ये खोल खोल बुडलेला
रडता येत नाही…
येत नाही..येत नाही…
रडता येत नाही…म्हणून चिडलेला

एक आभाळ उंच उंच टांगलेल
खाली बघून खोल खोल भ्यालेल
ढगात खूपसून मान
खूपसून मान…खूपसून मान
ढगात खूपसून मान धपकून बसलेल

एक शून्य काना कोपरा नसलेल
बेरीज वजा गुणत भागत बसलेल
वेड्या सारख
वेड्या सारख...वेड्या सारख
शून्यात बघत हसलेल

एक मी सार सार बघणारा
दिसतो जिथे कधीच तिथे नसणारा
माझ्यात सारे…माझ्यात सारे
माझ्यात सारे…माझ्यात सारे
माझ्यात सारे…सार्‍यात माझे पाहणारा

एक झाड कमरे मध्ये वाकलेल
एक मासा पाण्यामुळे पिडलेला
एक आभाळ उंच उंच टांगलेल
एक शून्य काना कोपरा नसलेल
एक मी सार सार बघणारा

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- कधी हे कधी ते

दोन हात

अरे अरे अरे मुलानो…
अरे खूप झाला खेळ
अरे आता थोडे शिकायच
मोठे व्हायच…माणूस व्हायच
अरे आम्ही तुमचे खापर पणजोबा..पणजोबा..आजोबा
माणूस म्हणून जन्मलो…माणूस म्हणून फिरलो…आणि माणूस म्हणूनच वारलो
कसे जगलो ऐकायचाय…माणूस व्हायचय

दोन हात दोन पाय
दोन डोळे कान
छोट्या छोट्या धडावर
सावरतो मान
वार्‍यासवे फिरणार्‍या
पाठीवर पोक
सार्‍या जगाहून मोठे
मानेवर डोके
भांडनार जगाशी भांडनार
माणूस आम्ही ही होणार…

क्षणभर सुखासाठी
जन्मभर मांडणार नाच
धरणीला आकाशाची
आता देऊ बघणार लाच
इसापाच्या बेडकिला
मारूनिया टांग
पोटभर झाले तरी
लावणार रांग
मागणार सारखी मागणार
माणूस आम्ही ही होणार…

एक आला एक गेला
एक नुसता लोंबकळतो
एक कुणी एकासाठी
जन्मभर मौन पाळतो
एक कुणी एक कुणा
एकासाठी साद
एक घळी स्वत:सह
दुसर्‍याशी वाद
पिळनार सारखी पिळनार
माणूस आम्ही ही होणार…

जन्मा आलो जगणार
वेळ आली मरणार
पोट आहे भरणार
पोटापाठी पळणार
दुसर्‍याला छळनार
स्वटळही छळनार
कधी नाही कळणार
कळूनिया वळणार
कधीतरी कुठेतरी
वळणाच्या पाशी
पोट येथे ठेऊनीया
जायचे उपाशी
पिसनार हा जन्म पिसनार
माणूस आम्ही ही होणार…

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- कधी हे कधी ते

Sunday, February 7, 2010

येईन स्वप्नात

येईन स्वप्नात मिटल्या डोळ्यात घेशील का मला??
तुझ्या मनाचं गुलाबी फुल देशील का मला??
सांग तुझ्या मनाचं गुलाबी फुल देशील का मला??

वेड हसण्याची वेड दिसण्याची वेड रुसण्याची ग
वेड्या चंद्राची वेड्या ता-यांची रात्र वेडाची ग
वेड्या प्रश्नाच वेडं उत्तर देशील का मला??
तुझ्या मनाचं गुलाबी फुल देशील का मला??

माझ्या नेत्रात माझ्या गात्रात मनात माझिया
तुझ्या गंधाचा तुझ्या छंदाचा उधाणे पुरिया
तुझ्या भरतीचा चंद्र नवतीचा करशील का मला??
सांग तुझ्या मनाचं गुलाबी फुल देशील का मला??

बघ जरा एकदा , ऐक माझ्या फुला
मौन माझे आता सांगू बघते तुला
तुच स्वप्नातली चंद्रिका साजिरी
तुच सत्यातली मोहिनी लाजरी
अभ्र विरताना रात्र ढळताना येशील का जरा??
कोणी नसताना काही कळताना येशील का जरा??
तुझ्या नावात माझ्या नावाला घेशील का जरा??
सांग तुझ्या मनाचं गुलाबी फुल देशील का मला??

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- मी गातो एक गाणे

विश्वारंभापासून येथे

विश्वारंभापासून येथे नांदत आहे गाणे...
आभाळाचे, दरी-शिखरांचे, निळ्या नद्यांचे गाणे

अग्निच्या ज्वाळांतुन फूलते लवलव लपलप गाणे
वेळूच्या वार्‍यातुन झुलते मंजुळ मुरली गाणे
पाण्यामधुनी वाहात असते अवखळ खळखळ गाणे
वीज नभाची गाउन जाते कडाड कडकड गाणे
महाभुतांच्या ह्रुदयांतरीही अमीट असते गाणे,
विश्वारंभापासून येथे नांदत आहे गाणे

हसण्याचेही होते गाणे, फसण्याचेही गाणे
असण्याचेही असते गाणे, नसण्याचेही गाणे
आनंदाचे खजिने आंदण अन दुखा:ला देते कोंदण,
सदैव रुंजी घालत आहे मनीमानसी गाणे

आभाळाचे, दरी-शिखरांचे, निळ्या नद्यांचे गाणे
विश्वारंभापासून येथे नांदत आहे गाणे

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- मी गातो एक गाणे

रात्र सुंदर

रात्र सुंदर, चंद्र सुंदर
रात्र काळी होत शाई, मन्मनाच्या कागदांवर

हे निघाले तारकांचे संथ तांडे डोंगराशी
रात्र थकल्या काफिल्यापरी उतरणीवर चहूदिशांशी
हे निघाले दव धुळीचे लोट अन् आले धरेवर
रात्र सुंदर, चंद्र सुंदर

शांतता ही काय वर्णू, तव मिठीसम आर्त सुंदर
चांदण्याने बहकलेल्या रात्रीचे या हर गात्र सुंदर
या तुझ्या अनिवार सयीचे जीवघेणे सत्र सुंदर
रात्र सुंदर, चंद्र सुंदर

रात्र ओला शब्द मागे, या जिण्याचा अर्थ मागे
निरवतीच्या अक्षरांवर एक हळवी रेघ उमटे
रात्र वेडी, चंद्र वेडा, वेड माझे येई भरावर
रात्र सुंदर, चंद्र सुंदर

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- मी गातो एक गाणे

मी गातो एक गाणे

मी गातो एक गाणे
पान वाजवते टाळी
त्याच्या धिटाईने एक
लाज लाजलेली कळी

रात लाजुनिया गेली
दिले पहाट बहाने
पाना पानात ठेवले
तिने दवाचे उखाणे

आळसावल्या नदीची
अशी मोहक वळणे
वेड लावित नभाला
तिचे स्वत:त नहाने

कुणी नाही जरी येथे
कशी वाजती पैंजणे
अशी चांदण चाहूल
कुन्या पावलांचे देणे

रान भर चंद्र चंद्र
त्याचे गात गात गाणे
रात भर शिळेवर
कुणी पाखरू दिवाणे

तुझ्या डोळ्यातल्या रानी
असे रानभर होणे
अशा वनात कबूल
आम्हा वनवासी होणे

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- मी गातो एक गाणे

मन होई मेघवेड

मन होई मेघवेड ओल्याराती
मेघ गाई मेघधून कोणासाठी

दिस रुसून गेला सामसूम
रात धरी बोट ये म्हणून
नभी मेघ पाणी डोळा देत जाती

आई दे ग कुशी हळूवार
गाई तेच गाणे एकवार
घाव दुनियेने दिलेले खोल जाती

उद्या उजाडेल पुन्हा ठाव
नाव तेच तेच पुन्हा गाव
या जगाची रीत ठावे तीच कोती

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- मी गातो एक गाणे

हळू हळू तिने मला

हळू हळू तिने मला
कुशीत खोल घेतले
निरांजनापरी मनात
शांत दीप लागले

अबोल रातराणी काय
बोलली व्यथासवे
हळू हळू हवेतले
सुगंध संथ सांडले

बंद बंद पाकळ्यात
मंद गंध कोंडले
कुणी तरी म्हणा आता
उजाडले उजाडले

मिटून चालली हळूच
अंतरात अंतरे
कुणी न हात लावताच
स्पर्श स्पर्श जाहले

बसायचे जरा
बघायचे तुला...परतुनी
निघायचे…
दिशा पल्याड
दूर कोणी थांबले

स्वर- शैलेश रानडे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- मी गातो एक गाणे

घेत निरोप नभाचा

घेत निरोप नभाचा
बघ निघाला दिवस
थोडे ठेऊन घेऊन
थोडे निघाला दिवस

तसे मुख मावळतीचे
उदास उदास
तसा गार वारा वाहे
जसा खोल श्वास
दूरच्या दिव्यांना देत
निघाला दिवस

विझवुनी दिवसाचा दीप
पेटवून रात
पडे देह अवनीचा या
तमाच्या कुशीत
थोडा अधीरसा श्वास
थोडा दिलासा दिवस

आता गाऊ द्यावे गाणे
जसे गाऊ वाटे
अंगणात येतील स्वप्ने
पहाटे पहाटे
गाव मन नाव ज्याचे
त्याची ढासळते वेस

स्वर- शैलेश रानडे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- मी गातो एक गाणे

चला रे माझ्या...

चला रे माझ्या थकल्या पायांनो
हला रे माझ्या हरल्या हातांनो
दमायचे नाही बसायचे नाही
प्राक्तनावरती रुसायचे नाही

काहीही सूचू दे काही ना सूचू दे
अंतरी चंदन पेटते असु दे
कापरासारखे जळायचे नाही
काही न ठेवता विझायचे नाही

जपत जपत नभाची थोरवी
करायची आहे माती ही हिरवी
जो वरी सुचते पावसाचे गाणे
हिरमुसवाणे व्हावयाचे नाही

तळाशी फुटकी भरत कळशी
जपायची उरी युगांची असोशी
एका गावी फार थांबायाचे नाही
धाकटया गर्दीत रमायचे नाही

स्वर- शैलेश रानडे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- मी गातो एक गाणे

बरं झालं

या जमिनीत
एकदा स्वतःला गाडून घेईन म्हणतो.
चारदोन पावसाळे बरसून गेले
की रानातलं झाड बनून
परत एकदा बाहेर येईन . . .
म्हणजे मग माझ्या झाडावरच्या
फांदीफांदीलाच मीच असेन . . .
पानापानांतून, देठादेठावर,
येणारे जाणारे क्षणभर थबकून,
सुस्कारत म्हणतील -
" बरं झालं हे झाड आलं !
अगदीच काही नसण्यापेक्षा . . . !"

आणि पानापानांतून माझे चेहरे
त्यांना ही नकळत न्याहाळत खुदकन् हसतील . . .
माझ्या पानांतून वाट काढणार्‍या सूर्यकिरणांबरोबर
माझं हसू आणि झुळूकश्वास
माझ्या सावलीतल्या लोकांवर पसरून देईन . . .
त्यांच्या घामाचे ओघळ
माझ्या सावलीत सुकताना मी हळूच म्हणेन -
" बरं झालं मी झाड झालो . . .
अगदीच काही नसण्यापेक्षा . . . !"

आत्तापर्यंत हूल देणारी ती स्वप्निल पाखरं
आता त्यांच्याही नकळत माझ्या अंगाखांद्यांवर झोके घेतील . . .
त्यांची वसंतांची गाणी
उडत माझ्या कानी येतील . . .
ती म्हणतील -
" बरं झालं इथे झाड आलं . . .
नाहीतर सगळा रखरखाटच होता !

याच जागी आपल्या मागे लागलेला
तो वेडा कवी कुठे गेला ?"
मी पानं सळ्सळ्वत कुजबुजीन -
" बरं झालं मी झाड झालो . . .
वेडा कवी होण्यापेक्षा

आणखी काही वर्षांनी
मी सापडतच नसल्याचा शोध
कदाचित, कुणाला तरी लागेलही . . .
एखाद्या बेवारस, कुठल्याही
पण आनंदी चेहर्‍याच्या शवापुढे
ते माझ्या नावाने अश्रु ढळतील . . .
माझी वेडी गाणी आठवत
कोणी दोन थेंब अधिक टाकेल . . .
आणी . . .

माझ्या चितेच्या लाकडांसाठी
माझ्याचभोवती गोळा होत
घाव टाकता टाकता म्हणतील -
" बरं झालं हे झाड इथे आलं
अगदीच लांब जाण्यापेक्षा . . ."

माझ्या वरती कोणी मी
राख राख बनताना
धूर सोडत हळूच म्हणेन
" बरं झालं मी झाड झालो . . .
अगदीच कुजुन मरण्यापेक्षा

स्वर- संदीप खरे
संगीत- संदीप खरे
गीत- संदीप खरे
अल्बम- मी गातो एक गाणे

Wednesday, February 3, 2010

व्यर्थ हे सारेच टाहो

व्यर्थ हे सारेच टाहो, एक हे ध्यानात राहो,
मूठ पोलादी जयांची, ही धरा दासी तयांची

पैज जे घेती नभाशी, आणि धडका डोंगराशी
रक्त ज्यांचे तप्त आहे फक्त त्यांना हक्क आहे,
श्वास येथे घ्यावयाचा, आग पाण्या लावण्याचा,
ऊरफाड्या छंद आहे, मृत्यु ज्यांना वंद्य आहे,
साजिर्‍या जखमा भुजांशी, आणि आकांक्षा ऊराशी,
घाव ज्यांचा भाव आहे, लोह ज्यांचा देव आहे,
माती हो विभुती जयांची, ही धरा दासी तयांची,
मूठ पोलादी जयांची, ही धरा दासी तयांची

शब्द लोळाचे तयांचे, नृत्य केवळ तांडवाचे,
सूरनिद्रा भंगण्याला छिन्नी-भाकीत कोरण्याला,
जे न केवळ बरळती गोड गाणी कोरडी,
जे न केवळ खरडती चंद्र-तार्‍यांची स्तुती,
झेप ज्यांनी घालुनी, अंबरांना सोलुनी,
तारका चुरगाळल्या, मनगटाला बांधल्या,
ग्रह जयांची तोरणे, सूर्य ज्यांचे खेळणे,
अंतराळे माळती, सागरे धुंडाळती ,
वन्हीला जे पोळती, रोज लंका जाळती,
ही अशी शेपूट जयांची, ही धरा दासी तयांची
मूठ पोलादी जयांची, ही धरा दासी तयांची

हस्तकी घेऊन काठी, केशरी घालून छाटी,
राम ओल्या तप्त ओठी, राख रिपूची अन ललाटी,
दास ऐसा मज दिसू दे, रोमरोमांतून वसू दे,
सौख्य निब्बरशा त्वचेशी वेदना ही ठस ठसू दे,
थेंब त्या तेजामृताचा मज अशक्ताला मिळू दे,
कांचनातून बद्ध जिण्या परीस पोलादी मिळू दे,
जे स्वतःसाठीच वाहे रक्त ते सारे गळू दे,
रक्त सारे लाल अंती, पेशीपेशींना कळू दे,
अश्रु आणि घाम ज्यांनी मिसळोनी रक्तामधोनि,
लाख पेले फस्त केले आणि स्वतःला मस्त केले,
त्या बहकल्या माणसांची, त्या कलंदर भंगणांची,
ही नशा आकाश होते, सर्जराचा कोष होते,
ही अशी व्यसने जयांची, ही धरा दासी तयांची,
मूठ पोलादी जयांची, ही धरा दासी तयांची

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- सांग सख़्या रे

तुझे नी माझे नाते काय?

तुझे नी माझे नाते काय?...
तु देणारी... मी घेणारा
तु घेणारी... मी देणारा
कधी न कळते रुप बदलते
चक्राचे आवर्तन घडते
आपुल्यामधले फरक कोणते?
अन आपुल्यातुन समान काय?....
तुझे नी माझे नाते काय?...

मला खात्री आहे तिला ही झोप आली नसेल
सुंदर स्वप्न पडत असतील
पण कुशीवर वळेल..उसासे घेईल
तिच्या समोर ही तेच ढग जे माझ्या समोर
तिच्या समोर ही तेच धुके जे माझ्या समोर
तिचे माझे स्वल्प विराम ही सारखे
अन् पूर्ण विराम ही
म्हणून तर मी असा आकंठ जागा असता
तिची ही पापणी पूर्ण मिटली नसेल
मला खात्री आहे तिला झोप आली नसेल

सुखदु:खाची होता वृष्टी
कधी हसलो, कधी झालो कष्टी
सायासाविन सहजची घडते
समेस येता टाळी पडते!
कुठल्या जन्माची लय जुळते?
या मात्रान्चे गणित काय?
तुझे नी माझे नाते काय?...

बगिचे लावले आहेत आम्ही एकत्र... एकाकी
माती कालवली आहे आम्ही चार हातांनी
नखात आहे माती आम्हा दोघांच्या...अजूनही
मनात फुलं आहेत आम्हा दोघांच्या... अजूनही
दोघांच्याही हातावर एकमेकांच्या रेषा आहेत !
दोघांच्याही हातावर एकमेकांच्या भाषा आहे !
रात्र होऊन जाईल चंद्र चंद्र आणि मी जागाच असेन;
तेव्हा बर्फाच्या अस्तराखाली वाहत राहावी नदी
तशी ती ही जागीच असेल...
मला खात्री आहे तिलाही झोप आली नसेल...

नात्याला या नकोच नाव
दोघांचाही एकच गाव!
वेगवेगळे प्रवास तरीही
समान दोघांमधले काही !
ठेच लागते एकाला
का रक्ताळे दुसर्‍याचा पाय?
तुझे नी माझे नाते काय?...

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- सांग सख़्या रे

सांग सख़्या रे

सांग सख़्या रे आहे का ती अजुन तैशीच गर्द राईपरी
सांग सख़्या रे अजुन का डोळ्यातून तिचिया झुलते अंबर?
सांग अजुनही निजेभोवती तिच्या रातराणीचे अस्तर?
सांग अजुनही तशीच का ती अस्मानीच्या निळाईपरी?

फ़ुले स्पर्शता येते का रे अजुन बोटामधूनी थरथर?
तिच्या स्वरानी होते का रे सांज अवेळी अजून कातर?
अजुनही ती घुमते का रे वेळुमधल्या धुन्द शीळेपरी?

वयास वळणावर नेणारा घाट तिचा तो अजुन का रे?
सलज्ज हिरव्या कवितेजैसा थाट तिचा तो अजुन का रे?
अजुन का ती जाळत जाते रान कोवळे जणु वणव्यापरी?

सांग जशी ती मिटली होती जरा स्पर्शता लाजाळुपरी
आणिक उमटून गेली होती लाली अवघ्या तारुण्यावरी
तिने ठेवला आहे का रे जपुन क्षण तो मोरपिसापरी

अता बोलणे आणि वागणे यातील फ़रकाइतुके अंतर
पडले तरिही जाणवते मज कवितेमधुनी तिचीच थरथर
सांग तिला मी आठवतो का तिजवर रचलेल्या कवितेपरी

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- सांग सख़्या रे

प्रिये ये निघोनी-ऊन्हवेळा

नको ओढ लाऊन घेऊ ऊन्हाची
जसे पारधी हे तसे तीर् तोचि
दिसांमागुनी गे पिसे दग्ध होती
भरारी पडे मृत्यूकेशीच अंती

तसे उन्ह मार्गात होतेच माझ्या
पदांशी भुमी तप्त होतीच माझ्या
परंतु तुझे हात हातात आले
व्यथाचे तळे ग निलेशार झाले

न ठावे किती वेळ चालेल खेळ
न ठावे किती चावी या माकडाची
जशी ओढती माळ तैशीच मोजू
भली लांब जपमाळ फुटक्या क्षणांची

फुला या उन्हाचा तुला ठाव नाही
बरे तप्त देशी तुझा गाव नाही
म्हणोनि तुझे ओठ गातात ओले
तुझ्या नेत्री निष्पापता घेई झोली

प्रिये ये निघोनी घनांच्या कडेने
मला एकटेसे….

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- सांग सख़्या रे

प्रिये ये निघोनी

प्रिये ये निघोनी घनांच्या कडेने
मला एकटेसे आता वाटताहे
कुणालाच जे सांगता येत नाही
असे काहीसे मन्मनी दाटताहे

असे वाटते की तुझ्या पास यावे
तुझ्या सौम्य नेत्रातले नीर व्हावे
परंतू मला वेळ बांधुन नेते
कधी मुक्तता हे कुणाला ना ठावे

सये पाय दगडी नि दगडीच माथा
अशा देवळातून जाऊन येतो
न देई कुणा घेतल्यावीण त्याला
नमस्कार नेमस्त देउन येतो

असे वाटते की कधी कोणी नव्हतो
न आहे, न वाहे उरातुन श्वास
उरा- अंतरातुन यांत्रिकतेने
फिरे फक्त वारा किंवा तो ही भास

दिसे जे कवीला न दिसते रवीला
सांगून गेले कुणीसे शहाणे
मला तू न दिसशी परंतू तयांच्या
नशिबी कसे सांग तुजला पहाणे

असे वाटणे ही अशी सांज त्यात
दुरावा स्वत:शी, तुझ्याशी दुरावा
किती फाटतो जीव सगळ्यात ह्यात
मिठीतुन देईन सगळा पुरावा

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- सांग सख़्या रे

पाऊस असा रुणझूणता

पाऊस असा रुणझूणता
पैंजणे सखीची स्मरली
पाऊल भिजत जाताना
चाहूल विरत गेलेली...

ओलेत्याने दरवळले
अस्वस्थ फुलांचे घोस
ओलांडून आला गंध,
निस्तब्ध मनाची वेस

पाऊस सोहळा झाला ,
पाऊस सोहळा झाला कोसळत्या आठवणीचा
कधी उधाणता अन
केव्हा थेंबांच्या संथ लयीचा

नभ नको नको म्हणताना
पाउस कशाने आला
गात्रातून स्वच्छंदी अन
अंतरात घुसमटलेला

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- सांग सख़्या रे

लागते अनाम ओढ

लागते अनाम ओढ श्वासांना
येत असे उगाच ओठाना
होई का असे तुलाच स्मरताना.....
तनन धिमदा देरेना देरेना...तनन धिमदा देरेना देरेना…

हसायचीस तुझ्या वस्त्रासारखीच फिकी फिकी
माझा रंग होऊन जायचा उगाच गहिरा
शहाण्यासारखे चालले होते तुझे सारे
वेड्यासारखा बोलून जायचा माझा चेहरा

एकांती वाजतात पैंजणे
भासांची हालतात कंकणे
कासावीस आसपास बघताना.....

संवादांचे लावत लावत हजार अर्थ
घातला होता माझ्यापाशी मीच वाद
नको म्हणून गेलीस ती ही किती अलगद
जशी काही कवितेला द्यावी दाद

मी असा जरी निजेस पारखा
रात्रीला टाळतोच सारखा
स्वप्न जागती उगाच निजताना.....

सहजतेच्या धूसर तलम पडद्यामागे
जपले नाहीस नाते इतके जपलेस मौन
शब्दच नव्हे मौन ही असते हजार अर्थी
आयुष्याच्या वेड्या वेळी कळणार कुठून?

आज काल माझाही नसतो मी
सर्वातुन एकटाच असतो मी
एकटेच दूर दूर फ़िरताना.....

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- सांग सख़्या रे

ही तरुणाई

ही तरुणाई…
आभाळाची निळाई... सागराची गहराई
हरेक क्षणाच्या डोळ्यातली रोषणाई...

कधी वाटा पुढती पळते
कधी जागीच गिरक्या घेते
वारा ही... पारा ही... हातात ठरत नाही रे नाही नाही...

ही थरथरती वेळ
हा हूरहुरण्याचा खेळ
आभाळ सांगते कानात हिच्या रे काही रे काहीबाही...

या हृदयाच्या ठोक्याने
ही झुलवीत जाई गाणे
रंगते...सांगते...स्वप्नांच्या देशीची बेधुन्द नवलाई...

मेघ होऊन कधी हुंकारे
सतार होऊन कधी झंकारे
दिसते अशी की घाटात सजते हिरवी वनराई...

ही मैफिल एक सुहानी
ही मादक अन् मस्तानी
ही शहाण्याहूनही शहानी
कधी कम्बख्ताची गाणी
'ये' म्हणून येईना..'जा जा' म्हणून
जात ती नाही नाही नाही...

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- सांग सख़्या रे

अल्कोहोल

अरे बेगम बाजार तो हो आया मैं
लेकिन अनाज नही…हा कुछ
शीशे का समान ज़रूर लाया हूँ
खुदा ने कहा है…
बंदे तेरे खाने का जिम्मा मेरे सर पर
लेकिन पीने के बारे मे उसने कुछ नही कहा
सो पीने की ज़िम्मेदारी मैने ही लेली

रात्रीच्या उदरात उदासीन मळमळनारे अल्कोहोल
भल्या पहाटे छातीमध्ये जळजळणारे अल्कोहोल

दुनियेसाठी टाकाऊ अन् नकोनकोसे गटार हे
माझ्यासाठी निर्झर होऊन खळखळणारे अल्कोहोल

हवाहवासा गंध जिण्याचा हवेत हलके विरताना
नको नकोसा दर्प होऊनि दरवळणारे अल्कोहोल

साथ कुणी इतुकी ना देते, हाक कुणाची ना मिळते
रक्तासोबत इमान होऊन विरघळणारे अल्कोहोल

घाव बैसता तडफडतो जीव ! ना उरतो ना जातोही !
शेपूट तुटकी पाल होऊनि वळवळणारे अल्कोहोल

जगास वाटे अनैतिक जे, निषेध करते जग ज्याचा
अशा अबोल दुखांवरही हळहळणारे अल्कोहोल

सन्मानाचे दिवस झेलतो, जरी कौतुके जग अवघे
तिच्या कटाक्षावाचून रात्री तळमळणारे अल्कोहोल

फना काढल्या मृत्यूवरती मोहून गेला मंडूक मी
जातीवंतसे जहर होऊनी सळसळणारे अल्कोहोल

रसायनांची किमया नामी ! यमदुतांचे कष्ट कमी !
हे मृत्युचे भाग्य होऊनी फळफळणारे अल्कोहोल

मी त्या पितो ! ते मज पिते ! दोघांमध्ये खेच सुरू...
पुरून उरूनी थडग्यापाशी भळभळणारे अल्कोहोल !

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- सांग सख़्या रे

अजुन उजाडत नाही ग !

अजुन उजाडत नाही ग !
अजुन उजाडत नाही ग !

दशकामागून सरली दशके
अन् शतकाच्या गाथा ग !
ना वाटाचा मोह सुटे वा
ना मोहांच्या वाटा ग!
पथ चकव्याचा, गोल,
सरळ वा कुणास उमगत नाही ग
प्रवास कसला? फरफट अवघी !
पान जळातून वाही ग...

कधी वाटते 'दिवस'-'रात्र' हे
नसते काही असले ग
त्यांच्यालेखी रात्र सदाची
ज्यांचे डोळे मिटले ग
स्पर्श आंधळे.. गंध आंधळे भवताली वनराई ग
तमातली भेसुर शांतता... कानी कूजन नाही ग...

एकच पळभर एखादी कळ
अशी सनाणुन जाते ग
क्षणात विरती अवघे पडदे
लख्ख काही चमचमते ग !
ती कळ सरते... हूरहुर उरते अन् पिकण्याची घाई ग
वरवर सारे शिंपण काही आतून उमलत नाही ग…

स्वर- सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- सांग सख़्या रे

तुटले

आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे...
बाकी सारे आकार, उकार, होकार, नकार...
मागे पडत चाललेल्या स्टेशनांसारखे
मागे मागे जात जात पुसटत चालले आहेत...
पुसत जावेत ढगांचे आकार
आणि उरावं एकसंध आभाळ, तसा भूतकाळ
त्याच्या छातीवर गवताची हिरवीगार कुरणं,
भरून आलेली गाफील गाणी, काळेसावळे ढग
आणि पश्चिमेच्या वक्षाकडे रोखलेले बाणाकृतीतील बगळे
आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे...

बंध रेशमी तुझ्यासवे जे जुळले
अन् क्षितिजावर रंग नवे अवतरले
घन दाटताच एका क्षणात हे रंगबंध विस्कटले...तुटले....

विसरत चाललोय... नावेतून उतरताना आधारासाठी धरलेले हात
विसरत चाललोय होडीची मनोगते, सरोवराचे बहाणे,
वा नावेला नेमका धक्का देणारी ती अज्ञात लाट
ती लाट तर तेव्हाच पुसली... मनातल्या इच्छेसारखी
सरोवर मात्र अजूनही तिथेच...
पण त्याच्याही पाण्याची वाफ किमान चारदा तरी आभाळाला भिडून आलेली
आता तर लाटा नव्हे, पाणी सुद्धा नवंय कदाचित
पण तरीही जुन्याच नावाने सरोवराला ओळखतायत सगळे...
आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे...

क्षण दरवळत्या भेटींचे, अन् हातातील हातांचे
ते खरेच होते सारे..वा मृगजळ हे भासांचे
सुटलेच हात आता मनात हे प्रश्न फक्त अवघडले...तुटले...

तुझ्याकडे माझी सही नसलेली एक कविता...मीही हट्टी...
माझ्याकडे तुझ्या बोटांचे ठसे असलेली काचेची पट्टी
चाचपडत बसलेले काही संकेत, काही बोभाटे...अजूनही...
थोडेसे शब्द, बरंचसं मौन...अजूनही...
बाकी अनोळखी होऊन गेलो आहोत...
तुझा स्पर्श झालेला मी, माझा स्पर्श झालेली तू...
आणि आपले स्पर्श झालेले हे सगळे...
आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे...

मज वाटायाचे तेव्हा हे क्षितिजच आले हाती
नव्हताच दिशांचा दोष, अंतरेच फसवी होती...
फसवेच ध्यास फसवे प्रयास आकाश कुणा सापडले...तुटले...

उत्तरे चुकू शकतात, गणित चुकत नाही...
पावले थकू शकतात, अंतरे थकत नाहीत...
वाळूवरची अक्षरं पुसट होत जातात..
डोळ्यांचे रंग फिकट होत जातात..
तीव्रतेचे उग्र गंध विरळ होत जातात..
शेपटीच्या टोकावरचे हट्ट सरळ होत जातात..
विसरण्याचा छंदच जडलाय आताशा मला..
या कवितांना, शहरभर पसरलेल्या संकेतस्थळांना...
विसरत चालल्या आहेत..पत्ता न ठेवता निघून गेलेल्या वाटा..
विसरत चालले आहे तळ्यावर बसलेले पश्चिमरंगी आभाळ..
अन् विसरत चालले आहे...
आभाळही गोंदायला विसरणारे हिरवेगर्द तळे
आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे...

मी स्मरणाच्या वाटांनी वेड्यागत अजून फिरतो
सुकलेली वेचीत सुमने, भिजणारे डोळे पुसतो...
सरताच स्वप्न अंतास सत्य हे आसवांत ओघळले...तुटले...

आता आठवतायत ते फक्त काळेभोर डोळे...

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- सांग सख़्या रे

Tuesday, February 2, 2010

तुझ्या माझ्यासवे कधी

तुझ्या माझ्यासवे कधी गायचा पाऊसही
तुला बोलावता पोचायचा पाऊसही

पडे ना पापणी पाहून ओलेती तुला
कसा होता नि नव्हता व्हायचा पाऊसही

तुला मी थांब म्हणताना तुला अडवायला
कसा वेळीच तेव्हा यायचा पाऊसही

मला पाहून ओला विरघळे रुसवा तुझा
कशा युक्त्या मला सुचवायचा पाऊसही

कशी भर पावसातही आग माझी व्हायची
तुला जेव्हा असा बिलगायचा पाऊसही

आता शब्दांवरी या फक्त उरलेल्या खुणा
कधी स्मरणे अशी ठेवायचा पाऊसही

स्वर-सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- नामंजूर

नामंजूर

नामंजूर! नामंजूर! नामंजूर!
जपत किनारा शीड सोडणे - नामंजूर!
अन वार्‍याची वाट पहाणे - नामंजूर!
मी ठरवावी दिशा वाहत्या पाण्याची
येईल त्या लाटेवर डुलणे - नामंजूर!

मला ऋतुंची साथ नको अन् कौल नको
मला कोठल्या शुभशकुनांची झूल नको
मुहुर्त माझा तोच ज्याक्षणी हो इच्छा
वेळ पाहुनि खेळ मांडणे - नामंजूर!

माझ्याहाती विनाश माझा! कारण मी!
मोहासाठी देह ठेवतो तारण मी!
सुंदरतेवर होवो जगणे चक्काचूर
मज अब्रूचे थिटे बहाणे - नामंजूर!

रुसवे-फ़ुगवे,भांडणतंटे लाख कळा
आपला- तुपला हिशोब आहे हा सगळा
रोख पावती इथेच द्यावी अन् घ्यावी
गगनाशी नेणे गार्‍हाणे - नामंजूर!

मी मनस्वीतेला शाप मानले नाही
अन् उपभोगाला पाप मानले नाही
ढग काळा ज्यातुन एक ही फिरला नाही
नभ असले मी अद्याप पाहिले नाही

नीती, तत्वे... फ़सवी गणिते! दूर बरी!
रक्तातील आदिम जिण्याची ओढ खरी!
जगण्यासाठी रक्त वहाणे मज समजे,
पण रक्ताचा गर्व वहाणे - नामंजूर!

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- नामंजूर

मी हजार चिंतांनी

मी हजार चिंतांनी हे डोके खाजवतो,
तो कट्ट्यावर बसतो, घुमतो, शीळ वाजवतो

मी जुनाट दारापरी किरकिरा बंदी,
तो सताड उघड्या खिडकीपरी स्वछंदी,
मी बिजागरीशी जीव गंजवीत बसतो,
तो लंघुन चौकट पार निघाया बघतो

डोळ्यात माझीया सुर्याहुनी संताप,
दिसतात त्वचेवर राप उन्हाचे शाप,
तो त्याच उन्हाचे झगझगीत लखलखते,
घड्वून दागिने सुर्यफुलांपरी झुलतो

मी पायीरुतल्या काचांवरती चिडतो,
तो त्याच घे‌ऊनी नक्षी मांडून बसतो,
मी डाव रडीचा खात जिंकतो अंती,
तो स्वच्छ मोकळ्या मुक्त मनाने हरतो

मी आस्तिक मोजत पुण्या‌ईची खोली,
नवसांची ठेवून लाच लावतो बोली,
तो मुळात येतो इच्छा अर्पून सार्‍या
अन धन्यवाद देवाचे घेवून जातो

मज अध्यात्माचा रोज नवा शृंगार,
लपतो न परि चेहरा आत भेसूर,
तो फक्‍त ओढतो शाल नभाची तरीही,
त्या शाम निळ्याच्या मोरपीसापरि दिसतो

स्वर- संदीप खरे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- नामंजूर

मेघ नसता वीज नसता

मेघ नसता वीज नसता, मोर नाचु लागले,
ज़ाहले इतुकेच होते कि तुला मी पाहिले

गोरट्या गालांवरी का चोरटा हा रक्तिमा,
तू मला चोरून बघताना तुला मी पाहिले

एवढे नाजूक आहे वय तुझे माझ्या फ़ुला,
रंग देखील पाकळ्यांवर भार वाटू लागले

लाख नक्षत्रे उराशी नभ तरीही हळहळे,
हे तुझे नक्षत्र वैभव का धरे वर राहिले ?

पाहता तुज रंग उडुनी होई गजरा पांढरा
शल्य हे त्याच्या उरातील बघ सुगंधू लागले

भर पहाटे मी फ़ुलांनी दृष्ट काढून टाकली,
पाहती स्वप्नी तुला जे भय तयांचे वाटले

स्वर- संदीप खरे
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- नामंजूर

कितीक् हळवे, कितीक् सुंदर

कितीक् हळवे, कितीक् सुंदर, किती शहाणे आपूले अंतर
त्याच जागी त्या येऊन जाशी, माझ्यासाठी... माझ्यानंतर

अवचीत कधी सामोरे यावे
अन् श्वासांनी थांबून जावे
परस्परांना त्रास तरीहि, परस्पराविण ना गत्यंतर

मला पाहुनी दडते-लपते,
आणिक तरीहि इतूके जपते
वाटेवरच्या फुलास माझ्या लावून जाते हळूच फत्तर

भेट जरी ना ह्या जन्मातुन,
ओळख झाली इतकी आतून
प्रश्न मला जो पडला नाही त्याचेही तुज सुचते उत्तर

मला सापडे तुझे तुझेपण,
तुझ्या बरोबर माझे मीपण
तुला तोलुनी धरतो मि अन्, तु ही मजला सावर् सावर

मेघ कधी हे भरुन येता,
अबोल आतून घुसमट होता
झरते तिकडे पाणि टप् टप् अन् इकडेही शाई झर् झर्

स्वर- संदीप खरे, सलील कुलकर्णी
संगीत- सलील कुलकर्णी
गीत- संदीप खरे
अल्बम- नामंजूर