कविता

ती त्याची सच्ची मैत्रीण
ती त्याला पंख देते
आयुष्याला ठनकावणारा
गोड, जहरी डंख देते

तीच त्याच्या गालावरती
पाच बोटांचे वळ देते
तीच त्याच्या पोटर्‍यामध्ये
आंधलेसे बळ देते

तीच दूर प्रस्थानातील
उत्सुक, नवी चव देते
तीच त्याचा प्रवास आणि
पोहोचायाचे गाव होते!

ती काही लिहीण्याआधी
बोटांमधला कंप होते
तीच 'नाही सुचत' म्हणत
कागद फाडून रंक होते!!

-संदीप खरे