वृत्तपत्र...

पोळून निघतायत महिने बारा आणिक वार सात
हल्ली पेपर उचलला की भाजून निघतात हात!
एकेक बातमी होऊन निघते डोक्यावरती घण
सायरनसारखा घणघण वाजत येतो एकेक क्षण!
रोज फुटतायत घरं, फुटतायत नशीबं आणि छाती
रोज रोज तोंडामध्ये कोंबून घ्यायची माती
काहीच वाटत नाहीए कोणा ! काही...अगदी काहीच...
चिरून पडतायत कोवळे गळे काही कळण्याआधीच
जीव घेतंय पाणी आणि घुसमटत्येय ही हवा
चालून येतो रोज नव्या विषाणूंचा थवा
सर्वांगाने फुलून येतेय रोज नवी व्याधी
निर्माल्याच्या वाटा चालतात फुले फुलण्याआधी
दिवसाढवळ्या गर्दी खेचतायत निर्लज्जांचे वग
आत्मा झालाय हावरटांच्या बाजारातील नग
लांडग्यांसारखे डोळे आणि हपापलेले ओठ
आकाशाहून मोठे येथे अधाश्यांचे पोट
विकत चाललेत साले...सारे विकत विकत जातायत
उलटी व्हायची वेळ आली तरी गिळून घेतायत
विकतायत लाज, विकतायत स्वप्नं, विकतायत त्वचा आख्खी
विकतायत आकाश, विकतायत जमीन, विकतायत नाती सख्खी
ताबे हवेत मन, हृदय, मेंदू, श्वासांवरती
ताबे हवेत अश्रू, घाम आणिक रक्तावरती
ताबे हवेत संस्कृत्यांवर, शास्त्र, कलांवरती
ताबे हवेत बर्फ, चिखल, वाळू, पाण्यावरती....
....
...केस मोकळे सोडून पृथ्वी वेड्या बाईसारखी
गरगर फिरवत डोळे मारत्येय स्वत:भोवती गिरकी
चिघळत चालल्येय एकेक जखम...सोसण्यापल्ल्याड कळा
चिरून घेत्येय आपल्या हाती रोज आपला गळा...
पोळून निघतायत महिने बारा आणिक वार सात
हल्ली पेपर उचलला की भाजून निघतात हात!
-संदीप खरे