गंगेत न्हायले घोडे...

शब्दांची ओंजळ व्हावी क्षण ऐसे आले थोडे
अन् आले जेव्हा तेव्हा गंगेत न्हायले घोडे

हा जन्मच अवघा आहे शब्दाशब्दांच्यासाठी
जगण्याच्या दोरावरती कवितेच्या बसल्या गाठी

ह्या गाठी सोडवताना मोकळा होई जणू दोर
कवितेचते नेसून नेसू नागवे नाचले पोर

नागवेच ते रे अंती! रे त्याला लज्जा कसली?
मग लाज राखण्या त्याची शब्दांनी कंबर कसली!

हे शब्दच असती त्याचे करुणाकर आणि मुरारी
हे शब्दच होती त्याच्या निद्रेखालील पथारी

हे वस्त्र पुरवती त्याला हे होती सौंगडी त्याचे
हे मद्याचे घट होती, हे होती ओठ दुधाचे!

ह्या अथांग मैदानात तो आधी नाचत गेला
अन् अर्थ शेपटी होत मागून फरफटत गेला

हे आहे ऐसे तरीही, नेहमी न ऐसे होणे
प्रत्येक वेळी ना फिटते त्याचे मातीचे देणे

म्हणूनीच उपाशी झुरणे, अन् वाट सदाची बघणे
अज्ञात प्रदेशासाठी श्वासांना बांधून धरणे

जिव करपवून घेणारे कुणी होऊन गेले वेडे
हा सध्याचा कुणी वेडा, कुणी अजुन होतील वेडे!!

-संदीप खरे