Sunday, May 27, 2012

बॅचलर

बॅचलरच्या घरात मध्यभागी तरंगत रहाते आभाळ...
खिडकीबाहेर मान काढायची गरज रहात नाही त्याला !
आभाळही मळकट, जांभळे, काळसर...
धड ना वरती, धड ना जमिनीला...

बॅचलरचे घर मळते, बॅचलरचे कपडेही
बॅचलर उष्टावतो दिवस....अन्नाचे तुकडेही !
तो वैतागतो, रात्री बाराला घर साफ करतो
कधी सोडून देत स्वत:ला महिनोन्महिने माफ करतो !

त्याच्या खोलीला असतो एक खास बॅचलर वास
स्त्रीच्या हातांची अपूर्वाई वाटणारा वास...
तोच त्याच्या रिस्टवॉचलाही येतो
अपवाद फक्त कधीतरी पडणार्‍या स्वप्नांचा
ज्यात त्याच्या मनात मोगरा गंधाळून येतो...

तो कसाही झोपतो...डोक्यावर उशी, अंगाखाली रग
त्याला डास अंगाई गातात...तो मिट्ट झोपाळतो मग

त्याचे एक पाळलेले झुरळ असते
खूप प्रयत्न करूनही ते मेलेले नसते;
मग तो सोडून देतो नाद आणि पाळतोच त्याला सरळ
जसे स्वत:चे आनंदीपणही त्याने पाळलेले असते !

बाकी तक्रार, रडणे, दु:ख...
त्याच्या अस्ताव्यस्त वस्तूंसारखे
कधीतरी मधूनच हाताला सापडतात;
तो वापरतो आणि काम झाले
की टाकून देतो कुठेही-
कुठेही टाकले तरी ते चार भिंतीतच राहतात !

त्याच्या निब्बर तळव्यांखाली वाट सरत रहाते
ते त्याला कळत नाही...
दाढीचे खुंट वाढले की तो म्हणतो-
'बरे भाग्य ! आपल्याच गालफडांवर चालावे लागत नाही !'

ह्या भयाण विनोदाला तो हसतो...समोरचा आरसा...एखादी भिंत...
गणपतीचा फोटो...गीतेचे पुस्तक आणि चार्ली चॅप्लिनचे चित्र...

-संदीप खरे

Thursday, May 24, 2012

बब्बलगम

बब्बलगम तू बब्बलगम...

तोंडामध्ये कधीचे नाव
चघळत बसणे हाच स्वभाव
विश्रामाला नाही वाव
दात सांगती- ' चला, चबाव !'
किती चावले तरी नरम
सरली चव अन उरला गम...बब्बलगम तू बब्बलगम !

तोंडी फुटता स्वप्नफुगा
पुन्हा राहणे उगामुगा
अन जर ओठांवर फुटला
आयुष्यातून तो उठला !
त्वचा बोलते, 'हाय करम !'
शिक्षा सुंदर सनम सनम...बब्बलगम तू बब्बलगम !

तोंड सुगंधी जरी होते
कंटाळ्याची चव येते
थुंकून द्यावे ना वाटे
गिळणेदेखील ना जमते
अशी अवस्था ! असा जुलम !
दमवून टाकी हा हमदम...बब्बलगम तू बब्बलगम !

चावत बसता काळ सरे
म्हणे बत्तीशी, 'पुरे ! पुरे !'
उष्ण शहरे हात गरम
डोळेदेखील झाले नम
एकाहून हा एक सितम
रोना जादा ! हसना कम !...बब्बलगम तू बब्बलगम !

-संदीप खरे

Monday, May 21, 2012

आठवण

फिका फिका पावसाळी प्रकाश तुझ्या चेहऱ्यावर पडलाय
वाऱ्यावर उडणारी केसांची बट गालाला कुरवाळत्येय
अशीच दिसली होतीस, पहिल्यांदा दिसलीस तेव्हा !
तू समोर असूनही तुझी खूप आठवण येत्येय ...

वाऱ्यात मिसळलाय सूक्ष्मसा मातीचा गंध
दोघांना खात्री आहे,
दूर कुठेतरी पाऊस पडून गेलाय...
दोघेही स्तब्ध झालो आहोत
सैलावलेल्या शरीराने
आवर्जून करण्यासारखं आता काही विशेष नाहीये
तुझ्या नकळत निरखतोय
मी तुझा चेहरा
जमिनीतल्या झऱ्यासारख्या त्यात कंटाळा झुळझुळतोय...
तू समोर असूनही तुझी खूप आठवण येत्येय ...

धरतीच्या उरावर जेव्हापासून बसलंय आभाळ
तेव्हापासून आपण ओळखतोय एकमेकांना...आपलं ठरलंच आहे !
सगळे ढग मातीत उरेस्तोवर
आपण खूप आठवणार आहोत एकमेकांना...
आता मोगऱ्याचा गजरा बिजरा न माळता
समोर बसलीस तरी काही हरकत नाही
इतकं अखंड, एकसंध नंतर काहीही आठवणार नाहीये....

बघ; तू-मी लावलेली वेल
तिच्या तिच्या झाडात कशी मग्न झाल्येय...
सगळ्याच हाका बंद झाल्याने
कसं भांबावायला झालंय तुला...
आणि मला
मला तर तू समोर असूनही तुझी खूप आठवण येत्येय...

-संदीप खरे

Thursday, May 17, 2012

आपले आभाळ

आपले आभाळ मोजावे आपणच
घेऊ नयेत कुणाचीही तटस्थ निरीक्षणे...
सांदीफटीतून जर विशिष्ट ओळख नसलेले काही
हाताला लागले तर ते आपले आभाळच असते!

आपले आभाळ जोखावे आपणच
कुण्या दुसर्‍याने त्यात उड्डाणे भरण्याअगोदरच...
हात वर केल्यावर जे हाताला लागत नाही
ते ही असू शकते आपले आभाळच...

आपले आभाळ निरखावे आपणच...
कुण्या दुसर्‍याने त्यात सूर्यास्त चितारण्यापूर्वी...
आपल्या आभाळात आपल्या नकळत
खूपदा होत असतात सूर्योदय, उल्कापात, ग्रहणे...

आपले आभाळ कमवावे आपणच
घेऊ नये कुणाचा ढगही उसना
असे उसने उसने ढग, ग्रह, तारे हे सारे मिळूनसुध्दा
दरवेळेला आभाळ बनतेच असे नाही...

आपले आभाळ समजून घ्यावे आपणच
मजेत बघावेत सटासट पडणारे तारे...
त्या आदिम सीनियर आभाळाखाली
आपले ज्युनियर आभाळ तोलत
पटापटा आपले बेसिक क्लियर करून घ्यावे
दोन्ही एकरूप होईपर्यंत!

-संदीप खरे