बॅचलर

बॅचलरच्या घरात मध्यभागी तरंगत रहाते आभाळ...
खिडकीबाहेर मान काढायची गरज रहात नाही त्याला !
आभाळही मळकट, जांभळे, काळसर...
धड ना वरती, धड ना जमिनीला...

बॅचलरचे घर मळते, बॅचलरचे कपडेही
बॅचलर उष्टावतो दिवस....अन्नाचे तुकडेही !
तो वैतागतो, रात्री बाराला घर साफ करतो
कधी सोडून देत स्वत:ला महिनोन्महिने माफ करतो !

त्याच्या खोलीला असतो एक खास बॅचलर वास
स्त्रीच्या हातांची अपूर्वाई वाटणारा वास...
तोच त्याच्या रिस्टवॉचलाही येतो
अपवाद फक्त कधीतरी पडणार्‍या स्वप्नांचा
ज्यात त्याच्या मनात मोगरा गंधाळून येतो...

तो कसाही झोपतो...डोक्यावर उशी, अंगाखाली रग
त्याला डास अंगाई गातात...तो मिट्ट झोपाळतो मग

त्याचे एक पाळलेले झुरळ असते
खूप प्रयत्न करूनही ते मेलेले नसते;
मग तो सोडून देतो नाद आणि पाळतोच त्याला सरळ
जसे स्वत:चे आनंदीपणही त्याने पाळलेले असते !

बाकी तक्रार, रडणे, दु:ख...
त्याच्या अस्ताव्यस्त वस्तूंसारखे
कधीतरी मधूनच हाताला सापडतात;
तो वापरतो आणि काम झाले
की टाकून देतो कुठेही-
कुठेही टाकले तरी ते चार भिंतीतच राहतात !

त्याच्या निब्बर तळव्यांखाली वाट सरत रहाते
ते त्याला कळत नाही...
दाढीचे खुंट वाढले की तो म्हणतो-
'बरे भाग्य ! आपल्याच गालफडांवर चालावे लागत नाही !'

ह्या भयाण विनोदाला तो हसतो...समोरचा आरसा...एखादी भिंत...
गणपतीचा फोटो...गीतेचे पुस्तक आणि चार्ली चॅप्लिनचे चित्र...

-संदीप खरे