बब्बलगम

बब्बलगम तू बब्बलगम...

तोंडामध्ये कधीचे नाव
चघळत बसणे हाच स्वभाव
विश्रामाला नाही वाव
दात सांगती- ' चला, चबाव !'
किती चावले तरी नरम
सरली चव अन उरला गम...बब्बलगम तू बब्बलगम !

तोंडी फुटता स्वप्नफुगा
पुन्हा राहणे उगामुगा
अन जर ओठांवर फुटला
आयुष्यातून तो उठला !
त्वचा बोलते, 'हाय करम !'
शिक्षा सुंदर सनम सनम...बब्बलगम तू बब्बलगम !

तोंड सुगंधी जरी होते
कंटाळ्याची चव येते
थुंकून द्यावे ना वाटे
गिळणेदेखील ना जमते
अशी अवस्था ! असा जुलम !
दमवून टाकी हा हमदम...बब्बलगम तू बब्बलगम !

चावत बसता काळ सरे
म्हणे बत्तीशी, 'पुरे ! पुरे !'
उष्ण शहरे हात गरम
डोळेदेखील झाले नम
एकाहून हा एक सितम
रोना जादा ! हसना कम !...बब्बलगम तू बब्बलगम !

-संदीप खरे