नाजुक

इतकी नाजुक इतकी अल्लद
फुलपाखराहून अलवार
चालू बघता नकळत होते
वाऱ्यावरती अलगद स्वार इतकी नाजुक…...

निजल्या देही गवाक्षातुनी चंद्र
किरण ते पड़ता चार
लक्ख गोरटी रापून झाली
रात्रीत एका सावळ नार इतकी नाजुक……

इतकी नाजूक जरा तिचे मी
जोर देऊनी लिहिता नाव
दावीत आली दुसऱ्या दिवशी
अंगा अंगावर हळवे घाव इतकी नाजुक……

कशा क्रूर देवाने दिधल्या
नाजूकतेच्या कला तिला
जरा जलदसा श्वास धावता
त्यांच्या देखिल ज़ला तुला इतकी नाजुक……

इतकी नाजुक इतकी सुंदर
दर्पण देखील खुळावतो
ती गेल्यावरही तो क्षणभर
प्रतिबिंबाला धरु बघतो इतकी नाजुक……

इतकी नाजुक की जेव्हा
ती पावसात जाऊ बघते
भीती वाटते कारण जळात
साखर क्षणात विरघळते इतकी नाजुक……

इतकी नाजुक की आता तर
तर स्मरणाचेही भय वाटे
नको रुताया फुलास असल्या
माझ्या जगण्यातील काटे इतकी नाजुक……

-संदीप खरे