मला कविता कळलीच नाही...

कवीसंमेलनात उत्तम,भरजरी गर्दी, सेंटचे सुवास
पुढच्याच खुर्चीत एक सजलेल सौंदर्य...
तिथून नजर वळलीच नाही...
मला कविता कळलीच नाही...

स्टेजवर रेशमी साड्या, रेशमी झब्बे
पथ्यपाणी सांभाळलेल्या शोभीवंत रचना
डोळ्यांना बरं वाटलं, कानांना मझा आला...
छातीची कडी निघालीच नाही...
ओळींचे ओघळ ओघळले खूप,
जन्माची झोप जावी अशी मुस्काडित बसलीच नाही...
मला कविता कळलीच नाही...

आताशा 'कविता आईच्या नावानं चांगभलं' म्हणून
मी ही चढवतो शब्दांचे बळी,
दिवस उगवत राहतात... वारा वाहत राहतो...
बदलत काहीच नाही...
अस्सल श्रमांचा दरदरुन घाम येत नाही...
आपल्यामुळे कोणी जन्माच सुखी होत नाही..
'भाषा' लिहिण्यात गुंतलेल्या हातांना
कवितेसाठी वेळ रहात नाही...
आभाळस्वप्नांना छातीवर घेऊन
रक्त ओकण्याची हिंमत नाही...

तडजोड कळली...
भातपोळी कळली..
उबदार रजईची किंमत कळली...
पण
लाल डोळ्यांनी स्वत:वरच घाव घालत
उभा जन्म जाळून
निदान एक अस्सल फुंकर पैदा करण्यात
कसली सार्थकता लागते कळलेच नाही...
मला कविता कळलीच नाही...

-संदीप खरे