लिहायला लागलाच आहे तर...

नुकत्याच कविता लिहू लागलेल्या,
अशक्त मुलाच्या आई वडिलांना डॉक्टरने सांगितले,
"आता लिहायला लागलाच आहे, तर लिहू दे त्याला कविता,
टॉनिक वगैरेही देतोच मी,
पण शक्यतो कविता लिहायची वेळ त्याच्यावर न आणलीत तर बरं!
असाध्यच रोग हा, पण प्रयत्न करु आपण...
पथ्ये अवघड, ती पाळणेही अवघड;
शक्यतो त्याच्यादेखत न भांडलात तर बरं !!

वाटतं हो आपल्याला...पण एखाद्याची मातीच असते भुसभुशीत,
तुम्हाला वाटेल सहज, साधी, नैसर्गिक शिवी
पण त्याच्यासाठी असु शकतं ते आयुष्य उसवणारं गीत!

पावसाळ्यात राहु देऊ नका एकटं
वा पाखरं दाखवू नका त्याला संध्याकाळची..
दिलीत तर तुमच्यासाठीच द्या कुशी
मिजास नको तिला लालन पालनाची !!

जगणं सुंदर असल्याचं सिद्ध करता आलं
तर अवश्य दाखवा करुन
कारण मृत्युच्या लेण्यांमधलं गूढ, सुंदर धुकं
त्याच्या मनात दाटलयं अगदी जन्मापासून !

नाती, मित्र, प्रेम, मारवा, पैसा..
सगळ्यावर ठेचा खाईलच तो यथावकाश
फळ पिकण्याआधीच घाई नको शक्यतो
वा भरावं त्याचं पोट म्हणून उपास तापास !!

आणि शहाण्यासारखा लिहितो म्हणून
शहाणा म्हणायची नको घाई...
तो लिहितो त्याच्यावरुन
त्याचाच उडतो विश्वास
सुकण्याआधी शाई !!

थोटे पडतीलच हात पाय.. घरामध्ये खचतेच भुई
साता जन्मांचे पापग्रह नाचत राहतील थुई थुई !
दिवसा झोप, रात्री जाग असे होवुन जाईल घर...
बोलूनसुद्धा उपयोग नाही, तो असेल रानभर !!

मुळात उपचार कमीच या रोगाला..
तुम्ही नाही तर दुसरं एखादं कारण असेलच हजर
त्यातुनही वाढलंच तर वाढू दे हे दुखणं
यातुनच ओसंडत येतो एखादा ज्ञानेश्वर !!

-संदीप खरे

कुणीतरी बोलावतंय

कुणीतरी बोलावतंय,
कुणीतरी हाक मारतंय,
बोलावतंय पण बोललं काय
इतकं हळू की कळलंच नाय...

बोलणं असलं नाजुकश्या फुलांचं-कळ्यांचं,
कळलंच नाय...
आपल्या कानी बोलणं असलं तलम हळू गाणं असलं,
पडलंच नाय....

लाजाळूच्या झाडामागे लाजाळूसे उभे राहून कुणी बघतंय,
कुणीतरी बोलावतंय
कुणीतरी हाक मारतंय...

फुलं कशी येतात फुलून अचानक कळेना,
वाट कशा मध्यातून वळती कळेना...
कळेना मनात कोण उगवला चांद,
उधानल्या दरियाचे कानाला निनाद...
सांग वाऱ्या सांडून हा सडा कोण गेलंय ?
दिसे फक्त प्राजक्ताचं झास हलतंय,
कुणीतरी बोलावतंय.....

-संदीप खरे

इच्छा मेली

आता कसले हार तुरे हे तिला घालता
आदर करता नमस्कारही करता वाकून
आता बघता निरखून मुद्रा जवळ घेऊनी
आणि तरीही सुरक्षितसे अंतर ठेऊनी

इच्छा मेली

परवा परवा पर्यंत तर तुमच्याच घराचे
सतत वाजवीत होती ना हो ती दरवाजे
रात्री अपरात्री ती वणवण फिरता-फिरता
तुम्ही झोपला होता निवांत रजई घेऊनी

इच्छा मेली

भीक कुठे मागत होती ती तुमच्यापाशी ?
जरा बोलला असता वाक्ये दोन तिच्याशी
पाय तिला होतेच तिचे की
तुम्ही परंतु दिलीत शिक्षा उभे रहायचे जमिनीवाचून

इच्छा मेली

असे होऊन गुंगीत गेली होती शेवटी
भान तिला नव्हते उरलेले अंतापाशी
लोचट होती इतकी की मग स्थितीत त्याही
म्हणायची की अजून पाहीन श्वासांवाचून

इच्छा मेली

शेवट शेवट असायची ती इथेच कोठे
बोधीवृक्षाच्या वठलेल्या झाडापाशी
जाताच नव्हता प्राण तिचा हो काही केल्या
बुद्धसुद्धा थकलेला तिजला सांगून सांगून

इच्छा मेली

अन्नाचा कण एकही नाही तिला लाभला
घोट जलाचा देखील साधा नाही मिळाला
इथेच मेली होती ना ती टाचा घासत
घट्ट बांधलेल्या मुठीत काही हलवे लपवून

इच्छा मेली

बरेच झाले सुटली तीही अन आपणही
खत्रूड होती तिची कुंडली पहिल्यापासून
सदा मिळाले धक्के खसता आणि कसरत आणिक नफरत
असायची ती पण उद्याकडे डोळे लावून

इच्छा मेली

आता तिजला स्वप्न असे नाव देऊनी
छान मिळाली भिंतीवरली चंदेरी चौकट
नित्य आता हा धूपही जळतो पूजाही होते
हार खाऊनी मरता बसली हार पांघरून

-संदीप खरे

फिरायला जाताना....

फिरायला जाताना तरंगत जावे चांदण्यावर
आणि जमिनीची पापी घ्यावी तसे अलगद टेकवावे पाऊल…
असे अल्लद चालाल तेव्हाच येईल कळून
गच्च गवतगर्दीत आधीच दडलेली असते आपली चाहूल…

फिरायला जाताना असे हळूवार उच्चारावेत शब्द
की ऐकू जायला हवेत ते त्याच्या त्याच्याच वाक्याला!
इतक्या तरल शब्दांआड दड़लात तरच दिसेल
बुटावाचून धावती सिंड्रेला बाराच्या ठोक्याला…

फिरायला जाताना नुसतेच फिरत राहू नये
चंद्राचे तुकडे थोडे थोडे गोळा करत रहावे…
गवतात हिरवा, रात्रीत निळा
असे सारे थोडे थोडे रंग पेरत जावे…

फिरायला जाताना सगळे सगळे जावे
आपण जे जे नाही, ते ते सारे होऊन पहावे
देहासाठी शाल-टोपी आणि मनासाठी-
...तान्ह्या बाळाच्या जावळासारखे एक स्वप्न घ्यावे….!

-संदीप खरे

फडकतो झेंडा

फडकतो झेंडा जरी अजूनही

वेगळेच काही वारा बोले

दूर दिसे मेघ येतो रोडावत
भान हरपत चाललेले

अबोल ओढीचा राखला मी आब
तेणे रक्‍तदाब खाली वर

असे तुझे नाव गेले देहभर
रक्‍तात साखर उतरली

असा जिण्यावर उमटला वळ
छातीतून कळ शेवटची

किंवा काय मला हवे आहे हेच
उत्तराची ठेच खाऊ नको

कोण जाणे हेच चलन असेल
ज्या योगे मिळेल हात तुझे

फडकतो झेंडा जरी अजूनही
वेगळेच काही वारा बोले

- संदीप खरे

एक माणूस

एक माणूस...हिरव्यागार...भवतालातून... जातो सरकत
एक माणूस...गच्चीमध्ये...आडवी तिडवी...गाणी म्हणत
एक माणूस...झाडावरला...चिमणा बघतो...काळी मान
एक माणूस...चिमण्याचिमण्या...पंखांवरचे...बघतो भान
एक माणूस...एकटा हसतो...डोंगरदऱ्यात...रमू बघतो
एक माणूस...गच्चीवरल्या...पावसासारखा...पसरट होतो
एक माणूस...धुव्वाधार...घेऊ बघतो...आभाळउडी
एक माणूस...जपत राहतो...अंगामधली...हुडहुडहुडी
एक माणूस...आख्खा आख्खा...अर्धा अर्धा...भागून घेतो
एक माणूस...रंगत रंगत...हळूच मधे...घड्याळ बघतो
एक माणूस...टोले तास...अंगावरती...मिरवून घेतो
एक माणूस...सोयीस्करशी...आठवेल तेवढीच...कविता म्हणतो
एक माणूस...तरंगतो...दारं लावतो...वावरतो
एक माणूस...आपल्या घरास...आपले कुलूप...आपण लावतो
एक माणूस...असतोही...नसतोही...दिसतो तेव्हा
एक माणूस...भरंवशाचा...असा भरंवसा...कोणी द्यावा !
एक माणूस...पावा घेईल...बघता बघता...रावा होईल
एक माणूस...त्याचे काही...होण्याचेही...राहून जाईल

-संदीप खरे

दोन डोळे

चल जीवा रात झाली गाठायाचे घर
दोन डोळे खोळंबले तिथे दारावर

इथे-तिथे नको करू चल ना माघारी
दारापाशी उभी कुणी वाट बघणारी
घरा-दारा चढे वाट बघण्याचा ज्वर
दोन डोळे खोळंबले तिथे दारावर

गावामध्ये कोसळला उधाण पाऊस
तुझ्या घरी नाही पण पडला टिपूस
तुझ्याविना आली तरी डोळ्यांतून सर
दोन डोळे खोळंबले तिथे दारावर

-संदीप खरे