काय रे देवा...

आता पुन्हा पाऊस येणार
मग आकाश काळंनिळं होणार
मग मातीला गंध फुटणार
मग मध्येच वीज पडणार
मग तुझी आठवण येणार...
काय रे देवा...

मग ती आठवण कुणाला दाखवता नाही येणार...
मग मी ती लपवणार...
मग लपवूनही ती कुणाला तरी कळावंसं वाटणार...
मग ते कुणीतरी ओळखणार...
मग मित्र असतील तर रडणार...
नातेवाईक असतील तर चिडणार...
मग नसतंच कळलं तर बरं असं वाटणार...
आणि या सगळ्याशी तुला काहीच
घेणं-देणं नसणार...काय रे देवा...

मग त्याच वेळी दूर रेडियो चालू असणार...
मग त्यात एखादं जुनं गाणं लागलेलं असणार...
मग त्याला एस. डी. बर्मननी चाल दिलेली असणार...
मग साहिरनी लिहिलेलं असणार...
मग ते लतानी गायलेलं असणार...
मग तू ही नेमकं आत्ता हेच गाणं
ऐकत असशील का असा प्रश्न पडणार
मग उगाच छातीत काहीतरी हुरहुरणार
मग ना घेणं ना देणं पण फुकाचे कंदिल लागणार...
काय रे देवा...

मग खिडक्यांचे गज थंडगार होऊन जाणार...
मग त्याला आकाशाची आसवं लगडणार...
मग खिडकीत घट्ट बांधुन ठेवलेल्या
आपल्या पालथ्या मुठीवर ते टपटपणार
मग ५ फूट ५ इंच देह अपुरा अपुरा वाटणार
मग उरी फुटुन जावंसं वाटणार
छाताडातून हृदय काढुन
त्या शुभ्र धारांखाली धरावंसं वाटणार...
मग सारंच कसं मूर्खासारखं
उत्कटं उत्कटं होत जाणार
पण तरीही श्वासांची लय
फक्त कमी-जास्त होत राहणार...
पण बंद नाही पडणार !...
काय रे देवा...

पाउस पडणार
मग हवा हिरवी होणार...
मग पानापानांत हिरवा दाटणार...
मग आपल्या मनाचं पिवळं पान
देठ मोडून हिरव्यात शिरू पाहणार...
पण त्याला ते नाही जमणार...
मग त्याला एकदम खरं काय ते कळणार...
मग ते ओशाळणार...
मग पुन्हा शरीराशी परत येणार...
सर्दी होऊ नये म्हणून देहाला वाफ घ्यायला सांगणार
चहाच्या पाण्यासाठी फ्रिजमध्ये कुडमुडलेलं आलं शोधणार
एसडीचं गाणंही तोपर्यंत संपलेलं असणार
रेडियोचा स्लॉट भरलेला असणार...
मग माझ्या जागी मी असणार...तिच्या जागी ती असणार...
कपातलं वादळ गवती चहाच्या चवीने
पोटात निपचित झालेलं असणार.....

पाऊस गेल्या वर्षीही पडला...
पाऊस यंदाही पडतो...
पाऊस पुढल्या वर्षीही पडणार...
काय रे देवा...

-संदीप खरे